Miecz i krzyż recenzja

Książka bardzo nierówna, miejscami fascynująca, gdzie indziej się dłuży lub niepotrzebnie gmatwa, wprowadzając zamęt w i tak już skomplikowaną historię, a i niezgrabne tłumaczenie nie pomaga.To taki rodzaj lektury, że chciałoby się, żeby była o połowę krótsza, kilka pobocznych wątków spokojnie można by wywalić bez straty, a nawet z korzyścią dla całości, a jednocześnie żeby była dwa razy dłuższa, by te dodatkowe historie autorka miała szansę dopowiedzieć i dopełnić szczegółami.
Jest to fantastyka z wątkami historyczno-religijnymi, ale paradoksalnie najciekawsza w tych fragmentach, gdzie jest najbliżej realnej rzeczywistości (czy to współczesnej, czy historycznej), podczas gdy aspekty baśniowe i mitologiczne opisane są mętnie i po łebkach.

Poznajemy trzy bohaterki: Maszę, myszowatą studentkę historii, Daszę, pełną wigoru piosenkarkę estradową, i Katię, bezwzględną i skuteczną bizneswoman, które w wyniku przedziwnych zbiegów okoliczności zostają obdarzone mocą kijowskich wiedźm. To spojler zdradzający niemal połowę fabuły, który został zamieszczony na tylnej okładce... Podobnie jest ze spojlerem już w samym tytule (sic!), co odbiera dużą część satysfakcji z rozwiązania zagadki. Chociaż może to miał być zamysł autorki, że czytelnik jest lepiej poinformowany niż bohaterki i od początku wiedząc jak to się skończy kibicuje im w poszukiwaniach, ale bardziej obstawiam pomysły geniuszy marketingowych z wydawnictwa :/

Najbardziej podobały mi się nastrojowe opisy miasta i wędrówki śladami znaczących postaci historycznych, najmniej - schematyczne ujęcie postaci, bazujące na jednowymiarowych stereotypach. Jeśli skuteczna przedsiębiorczyni, to od razu psychopatka bez życia osobistego, po godzinach dla rozrywki nawalająca ludzi po mordzie w klubie bokserskim. A jak artystka, to musi być przecież odklejona od rzeczywistości dziewuszka z borderline, sypiająca gdziekolwiek i z kimkolwiek, ale wszystko jej wybaczamy, bo jest taka genialna, że aż! Itd, itp, nuda, banał, przewidywalność.

Tłumaczka też się nie popisała, tekst sprawia wrażenie jakby z językiem polskim było pani Gabrieli nie po drodze albo miała na jego skończenie bardzo mało czasu, tłumaczyła więc "na kolanie", drugą ręką mieszając w garnku zupę. A potem zerowy budżet na redakcję i korektę, bo maszyny drukarskie już huczą.
Na szczęście drugi tom jest przetłumaczony przez kogoś innego, jest więc cień szansy, że będzie lepiej.

Bo oczywiście przeczytam kolejny tom! Chcę wiedzieć co było dalej :)