Trzecia terapia recenzja

Z dużą dozą prawdopodobieństwa mogę stwierdzić, że właśnie przeczytałam powieść, która w moim prywatnym rankingu będzie dzierżyć tytuł "najgorsza książka 2024". Żadne inne dzieło nie ma raczej szans zagrozić tej pozycji, bo "Trzecia terapia" Danuty Chalupovej to historia, której miałkość i świadome wykorzystanie scenerii oświęcimskiego obozu i tragedii milionów więźniów do stworzenia ckliwego romansidła klasy C, sprawiała, iż jedyne emocje jakie towarzyszyły mi podczas lektury to niesmak i rozczarowanie. Rozczarowanie tym większe, że swego czasu dużym zainteresowaniem cieszyła się inna książka autorki "Blizna", którą wówczas i ja przeczytałam, chwaląc ciekawą fabułę i zręczne wplecenie w nią opowieści o niemieckiej akcji odwetowej na ludności polskiej w Żywocicach (w trakcie II wojny światowej rozstrzelano tam 36 Polaków, co było karą za atak partyzantów na dwóch oficerów cieszyńskiego Gestapo).

Biorąc do ręki kolejną powieść Danuty Chalupovej liczyłam na podobne pozytywne wrażenia. Rozczarowanie przyszło szybko. "Trzecia terapia" to opowieść o młodej Niemce, która przytłoczona życiem i opieką nad pogrążoną w depresji matce szuka oparcia w ramionach kontrowersyjnego terapeuty, którego metody pracy z pacjentem nie tylko zakładają bliską z nim relacje, ale też znacznie odbiegają od ogólnie przyjętego kanonu leczenia. Źródła jej problemów upatruje w przeszłości jej rodziny, a szczególnie w fakcie, że dziadek Mathilde służył w czasie wojny w obozie koncentracyjnym.

Kiedy ta uświadamia sobie, iż jest ofiarą szarlatana i dręczyciela, postanawia uciec i zatrzeć za sobą wszelkie ślady. Trafia do Polski, do Oświęcimia, gdzie mieszka poznany w przelocie na wakacjach Grzegorz, pracujący jako przewodnik grup niemieckojęzycznych w obozie. Dzięki jego pomocy postanawia zgłębić o swoim dziadku, by zamknąć za sobą przeszłość. Jednak relacja między tą dwójką szybko zmienia temperaturę i z uczucie, które między nimi się rodzi napotyka na wiele trudności.

Gdybym wiedziała, że to wątek romansowy będzie wątkiem przewodnim tej książki to na pewno bym po nią nie sięgnęła. Jednak abstrahując od tego, to książka ta jest po prostu słaba i przerysowana. Nie chce mi się wierzyć, że gdzieś tam, żyją kobiety które dałyby się tak zmanipulować jak bohaterka tej powieści i z bez wahania oddały swoje życie w ręce człowieka ofiarującego im iluzję ciepła i bliskości.

Już początek sprawił, że nie uwierzyłam w tę historię i trudno było mi utożsamić się choć na chwilę z Mathilde. Wplecenie zaś do tej opowieści wątków obozowych uważam za bardzo słabe.

Dziwią mnie wysokie oceny tej książki. Ja jej nie polecam.