Nowicjuszka recenzja

Już po pierwszym tomie Trudi Canavan podbiła moje serce. Kiedy zaczynałam kolejny, a zrobiłam to zaraz po przeczytaniu pierwszego, miałam małe obawy, że zmiana otoczenia akcji i położenie głównej bohaterki, mogą nieco zmienić jej przygody i zepsuć moje zdanie na temat twórczości autorki, na swoje szczęście myliłam się. Drugi tom spodobał mi się jeszcze bardziej niż pierwszy, gdyż podczas czytania odczuwałam aż obowiązek, aby dowiedzieć się co będzie dalej. Teraz kiedy już znałam świat i wiedziałam jak się w nim sprawy mają, bardzo łatwo było mi się wczuć w jego atmosferę oraz uczucia postaci. W Nowicjuszce żegnamy się z niektórymi postaciami, ale i witamy inne, również ekscytujące, przyjazne mniej lub bardziej. W tym tomie akurat najbardziej pociągała mnie niepewność co do losów bohaterki oraz to jak sobie poradzi z zarzutami i ciągłymi nękaniami uczniów Gildii. Książka z rozdziału na rozdział stawała się ciekawsza, co spowodowało, ze przeczytałam ją szybciej niż pierwszy tom. Dla Sonei sytuacja z dnia na dzień się pogarsza, a tajemnica Wielkiego Mistrza przyciąga do czytania książki z rozdziału na rozdział. Nie sugerujcie się przy wybieraniu właśnie tej książki, że powieść jest jedynie o problemach biednej dziewczyny nie pasującej do otaczającej jej grupy ludzi, gdyż w zupełności tak nie jest. Sonea po utracie wszystkich bliskich, próbuje sobie radzić z sytuacją jak tylko może, jednak stałe ataki na jej osobę oraz podejrzenia o różne rzeczy, jak na przykład kradzieże, nie pomagają jej. Czasami jednak zza chmur wychodzi słońce i dziewczyna zdobywa przyjaciół, a nawet miłość, pozory jednak często mylą, a to co może się zdawać oczywiste w książce, wcale takie nie jest. Jeżeli czytaliście już pierwszą część trylogii i spodobała się wam, to z tą również tak będzie, bo chodź Sonea teraz już nie ucieka przed magami pewna, że Ci chcą ją zabić, jest dosłownie o krok od gorszego niebezpieczeństwa od którego nie da się uciec.