Icebreaker recenzja

Mickey James III ma 17 lat i właśnie rozpoczyna studia na Uniwersytecie Hartlanda i trafia do uczelnianej reprezentacji hokeja, jak niegdyś jego ojciec. Przed Mickey'em kariera zawodnika NHL... ale chłopak wcale nie jest pewny, czy chce iść tą drogą. Ma wątpliwości, jest rozdarty emocjonalnie a sprawy nie ułatwia mu dodatkowo Jaysen Caulfield — jego odwieczny rywal w punktacji draftu. Oczywiście ważną kwestię odgrywa również to, że James III jest biseksualny, a środowisko hokejowe wszelkie odstępstwa od przyjętej "normy" traktuje niezwykle szorstko.
Obawa przed ujawnieniem orientacji w połączeniu z depresją sprawiają, że chłopak trzyma się na dystans i zamyka się w sobie. Jednak o dziwo z czasem pewnego rodzaju pociechę znajduje w swoim rywalu...



Od zawsze trudno mi się pisze o takich książkach. Czemu? Bo są zbyt dobre na to, aby opisać je słowami. Wybierając tę książkę do recenzji, nie spodziewałam się, że aż tak mnie wciągnie. Duch rywalizacji w hokeju, cała ta lista draftu, problemy psychiczne bohatera i ta trudna historia miłosna sprawiły, że zatraciłam się w tym świecie (dlatego aż do ostatniej strony siedziałam jak na szpilkach, żeby poznać odpowiedzi na pytania i wątki, które pojawiły się w trakcie powieści). I choć rzadko to robię, to od razu podam wam swoją ocenę - 8,5/10. Jak pewnie zauważyliście, praktycznie nigdy nie daję połówek, tylko całe oceny. Jednakże ,,Icebreaker" jest taką powieścią, która zasługuje w moim mniemaniu na taką właśnie ocenę (niestety na innych portalach nie ma połówek i muszę wpisać 8/10).

Ta historia przeszyła mnie. Zwłaszcza gdy główny bohater opowiadał o swoim dzieciństwie, domu i rodzicach. Naprawdę współczułam Mickey'owi, że praktycznie w wieku 10 lat musiał opuścić swój rodzinny dom i mieszkać kątem u innych, żeby móc rozwijać swoją karierę hokeja. Jednocześnie też dzięki jego wspomnieniom, relacji z siostrami i jego przemyśleniom potrafiłam zrozumieć jego postać. Nie jest on papierowym bohaterem. Mickey James ma charakterek i pokazuje go praktycznie na każdym kroku, jednocześnie jest taką postacią, która na zmienia się na kartach powieści. Dostrzega swoje zachowanie i chce coś zmienić w sobie i swoim życiu.

Ale zatem dlaczego nie dałam pełnej 9 albo 10? Bo choć książka, naprawdę mi się podobała, to też muszę zaznaczyć, że mamy tutaj strasznie oklepany już schemat, czyli ''śmiertelni wrogowie to najlepsi kochankowie". I sądzę, że przez autorkę mogło to zostać zdecydowanie lepiej ograne. Bo już od pierwszych stron wiemy, że Mickey "leci" na swojego rywala. Także brakowało mi takiego momentu, w którym uczucie mogłoby się zrodzić... a tak to wygląda jakby zostali czasem przedstawieni sobie przed faktem dokonanym, że mają się w sobie zakochać (chociaż muszę oddać, że Jaysen jest naprawdę wyrozumiałym i dobrym chłopakiem w tej relacji i chwała mu za to).