Magiczne miejsce recenzja

“Magiczne miejsce” to książka, która wzbudziła we mnie bardzo ambiwalentne uczucia.  Z jednej strony dostałam tę słodycz, na którą liczyłam, z drugiej, jednakże niejednokrotnie mnie irytowała. 

Podobał mi się fakt, że tym razem osobą poszukującą swojego miejsca na ziemi jest mężczyzna, zazwyczaj są to kobiety po przejściach. Witold Mossakowski zdecydowanie nie jest kobietą z przeszłością, ba, jest całkiem zadowolonym z siebie i z życia wiceministrem, który spontanicznie, bez większego zastanowienia kupuje sobie stary, niszczejący pałacyk, bo może. Tak po prostu. Zaczynając remont nie ma pojęcia, jak jego życie się zmieni. Mieszkańcy Idy to ogromna różnorodność charakterów i osobowości, i niemal każdy z nich będzie miał wpływ na zmiany w życiu naszego bohatera. Ta, która będzie miała największy wpływ, to oczywiście kobieta po przejściach, a jakże!  😊 Mila, bo o niej mowa, jest osobą o wielu pasjach i ładnej osobowości. Prowadzi szkołę i bibliotekę, para się astrologią, uwielbia dzieciaki, koty i książki. 

Postacią, którą bardzo polubiłam jest hrabina Tyczyńska, była właścicielka pałacu, która teraz zajmuje się produkcją perfum i kosmetyków. Wszystko naturalne i oryginalne. 

Nie jest jednak tak sielankowo, jakby się mogło z pozoru wydawać. Jak w każdej małomiasteczkowej społeczności, znajdą się wichrzyciele, tacy, co woleliby, żeby życie stanęło w miejscu bądź cofnęło się do czasów PGR-ów i komuny. Ci nie ułatwią życia Witoldowi, Mili, nawet hrabinie. 

A teraz to, co mnie niezmiernie, do samego końca denerwowało w tej książce. Otóż w każdym rozdziale autorka na siłę wciska nam cytaty poetów, klasyków, jakby chciała na każdym kroku podkreślić „Patrzcie, jak ja się znam! Zobaczcie, jaką mam znajomość literatury!” Jeszcze, żeby te wstawki były wrzucone w tekst, na przykład w jakieś opisy przyrody, ale nie, ona często wrzuca je w usta bohaterów, a to już brzmi bardzo sztucznie i śmiesznie. Krótki przykład: „Dwa dni później, wczesnym wieczorem, gdy pojawił się „Płomień gwiazdy błękitnej zmierzchu, zawieszonej na nieba krawędzi”, jak powiedziałby poeta W.B. Yeats, czwórka przyjaciół rozsiadła się w pokoju…” Jak Wam się to podoba? Dla mnie ciut żenujące. 

Gdyby pominąć te wszystkie pierdółki, skupić się na bohaterach, byłoby znacznie lepiej. 

Summa summarum, wielkiej tragedii nie było, książka pozwoliła mi się odprężyć, dała kojącą dawkę słodyczy i zainteresowała na tyle, żeby za jakiś czas sięgnąć po kontynuację.