Bardzo bliski Bliski Wschód / The Middle East: in the Middle of the Heart recenzja

Czytać zaczęłam od zapoznania się z mapą. Tak, nie jest to ani dziwne, ani zaskakujące. Każdy, kto zaczyna czy to poznawać, czy jest już obeznany z historią Syrii i Turcji, zwanych Bliskim Wschodem, powinien obowiązkowo zacząć od tego. Przypatrzeć się mapie tych państw aż wryje się ona w umysł. Aż wypali się w mózgu. Wyżłobi bolesną kopię. Aż poczujemy gorąc w sobie.
Bo to są kraje, które w dobie wszech popularnej wolności i pokoju są nadal spowija kurz, ogarnia wojna i panosząca się śmierć.
Wszystko jest chwilowe. Tymczasowe zawieszenie w pustce.
Tu człowiek jest teraz, ale czy jutro?
Tu jest mój dom, mój Bóg, moja rodzina. Wojny niszczą tkanki miast i osad. Ulice, place, miasta całe. „(...) Wraz z nimi ginie cała przestrzeń, w której ludzie decydowali, pracowali albo po prostu przebywali ze sobą oswajając się z różnicami osobowości, opinii, stylów życia. Ci, którzy je zbudowali lub troszczyli się o nie, uciekają. Trauma rzadko pozwala wrócić. Przecież tam tylko łzy zostały. Potem przychodzą obcy, osiedlają się... „ i przeszłość zostaje zapomniana.

„Bardzo bliski Bliski Wschód. The Middle East: in the Middle of the Heart”, to eseje Joanny Nawrockiej. Ale eseje pokrętne, eseje przemyślenia, słowa oderwane od czasu. Duchowość przenikają wojny, spokój niszczy nagła śmierć. W tych tekstach nie ma zadumy, analizy, czy własnej oceny. Autorka staje na pozycji obserwatora. Mówi, co widzi. Jakby stała na wysokim cokole ponad tym wszystkim i mówiła, co widzi. Jakby stała ponad piekłem, które tylko czasem przypomina niebo. Bo i w tym piekle trafiają się rajskie miejsca. Miejsca, o które nam, czytelnikom trzeba walczyć.
Autorka zachowuje się, jak typowy reporter, nie wkłada własnych emocji w napisane teksty. Nie ocenia ludzi, sytuacji, nie krytykuje stanu rzeczy. Stoi obok. Nie angażuje się personalnie. Choć, może nie w słowo pisane, ale nie sposób odłączyć swoją głowę. Bo wszystko w niej kotłuje i nie może uwierzyć. Podobnie, jak i w czytelniku. Duchowość duchowością, Koran Koranem, lecz jak to się ma do tego, co widzisz? Gdzieś ta droga religii rozjeżdża się z życiem. Ale, jak czytamy na obwolucie teksty Joanny Nawrockiej "(...) nie są zaproszeniem do odczucia obowiązkowej empatii. Nie są też zaproszeniem na seans "egzotyki społecznej" i dziwów różnicy. To jest zaproszenie do patrzenia na ludzi w sposób, który daje im godność bycia sobą. Godność trudną do dania innym i trudną do dania sobie."