Klaudiusz i Messalina recenzja

Zachwycony pierwszą częścią opowieści Gravesa o cesarzu rzymskim: 'Ja Klaudiusz', rzuciłem się na część drugą, niestety, nie robi ona takiego wrażenia jak poprzedniczka, ale to wciąż bardzo dobra literatura historyczno-polityczna.

Narratorem książki jest sam Klaudiusz, który opowiada o czasach gdy był cesarzem i oczywiście bardzo się chwali: popisuje się wiedzą na tematy ekonomiczne, historyczne czy religijne, podkreśla szeroko swoje zasługi (budowa akweduktów i portu w Ostii), interesująca to lektura, ale, jak już wspomniałem, brak jej dynamiki i rozmachu pierwszej części. Niemniej trochę ciekawych rzeczy się znajdzie, które poniżej wyliczę.

Na początku książki mamy długą historię życia Heroda Agryppy, króla żydowskiego i przyjaciela Klaudiusza, wedle opinii samego cesarza: nicponia o złotym sercu. To taka przygodowa i lekko łotrzykowska opowieść i, mimo że nie ma z historią Klaudiusza wiele wspólnego, jest jedną z lepszych części książki

Bardzo ciekawie jest też opisana wygrana przez Klaudiusza kampania zdobycia Wielkiej Brytanii, gdzie błysnął talentem strategicznym i logistycznym. Szczepy brytyjskie zostały oto pokonane przy pomocy 'nowych technologii': słoni, wielbłądów, murzynów i innych forteli.

Cieniem na życiu cesarza kładzie się dramat osobisty, oto Klaudiusz, który jest naprawdę mądrym i dobrym cesarzem, kocha bardzo swoją dużo młodszą żonę Messalinę i jest w stosunku do niej kompletnie zaślepiony, ale czy można się temu dziwić? Miłość jest przecież ślepa... Przez lata żona przyprawia mu rogi (nieprzypadkowo jej imię jest symbolem rozwiązłości), bierze łapówki, a ten biedak nic nie wie... Więcej, Klaudiusz skazuje na śmierć wielu bogu ducha winnych ludzi, z powodu intryg Messaliny. To w gruncie rzeczy strasznie smutna historia. Bardzo dramatyczny i poruszający jest rozdział opowiadający o odkryciu przez Klaudiusza bezeceństw Messaliny, to prawdziwa tragedia dla zakochanego i głuchego na wszelkie sygnały starego męża. Po tym ciosie Klaudiusz już się nie podniósł, był cieniem człowieka.

Słuchałem audiobooka w jak zwykle doskonałym wykonaniu Ryszarda Nadrowskiego.