Dzwonnik z Notre Damme recenzja

Wyobraź sobie, że nie ma tego elektronicznego zgiełku, który nas otacza; nie ma swobody, tolerancji i przede wszystkim nie znajdujemy się w tych czasach. Cofamy się do XV wieku, do panowania Ludwika XI i podziału Francji, jaka rysowała się w kontrastach. 

Najpierw spotkamy niedoszłego poetę, który daremnie będzie próbował zająć tłum swym misterium. Poznamy również rozpuszczonego młodzieńca Jehana i jego brata księdza Klaudiusza Frollo. Nie zabraknie jego sługi -  dzwonnika, kalekiego, jednookiego, garbatego nieszczęśnika, wyszydzanego przez motłoch i „czcigodnych” obywateli. W końcu dostrzeżemy dziewczynę – Esmeraldę, która niejednego oczaruje swym tańcem.

Victor Hugo wprowadzi nas w tamte czasy. W pierwsze i ostatnie chwile swych bohaterów. Będziemy świadkami ich zguby, rozpaczy i ostatniego tchnienia. Niekiedy będziemy współczuli doli nieszczęsnym postaciom, zaś kpić z „miłości” pewnego zazdrośnika, jaka doprowadzi do tragedii. I na sam koniec staniemy się świadkami ironii losu pewnej nieszczęsnej matki. 

Powieść przeczytałam jednym tchem. Z wypiekami na twarzy, przeżywając losy bohaterów. Z całego serca byłam za nieszczęsnym dzwonnikiem. Jego jedyną zwadą było urodzenie się brzydkim i chorym. Próżność motłochu i jaśnie paniczów, oraz ich lafirynd, nie znała granic. Pod tym względem czasy nie są litościwe. Ludzie zawsze patrzą oczyma, nie sercem.

Niezwykle pouczająca historia ze smutnym zakończeniem, nie pozostawi nas obojętnym. Victor Hugo ze swoją fenomenalną prozą wkradł się w mój umysł i oczarował fikcyjną opowieścią wyjątkowych Francuzów.

„(…) Spostrzegł, że jest coś innego jeszcze na świecie oprócz wiedzy; że dusza ludzka i tkliwych wrażeń potrzebuje, że życie bez pieszczoty i miłości byłoby kołowrotkiem suchym, skrzypiącym i rozpaczliwym.”