Czarnobylska modlitwa. Kronika przyszłości recenzja

Czytałam, czy raczej słuchałam, w wykonaniu pani Krystyny Czubówny. Polecam. O czym jest ten reportaż? O Czarnobylu i jego skutkach dzisiaj, o skażeniu, o bohaterstwie i brawurze likwidatorów i strażaków, o zwykłych ludziach, którym przyszło żyć pod reaktorem.
Technika reportażu Aliksijewicz to oddanie głosu ludziom. Technika ta skutkuje szczerością i wielowymiarowością przekazu. O tylu ludziach się dowiedziałam, o ich złamanym życiu, zabitej miłości, skrzywdzonych rodzinach, ale i o załamaniu się wiary w Związek Radziecki, w to, że Związek Radziecki może wszystko. Atom ujawnił apokalipsę, to że człowiek może zniszczyć świat.
No więc pierwszy mój wstrząs to wstrząs 'kosmiczny'. Autorce udało się ukazać skutki Czarnobyla, to skażenie we wszystkim co otacza człowieka.
Następny mój wstrząs to współczucie dla tych indywidualnych historii, tych żon w żałobie po mężach (tak swoją drogą to ta obłędna miłość u kobiety z końca książki mnie przeraziła na równi z opisami czarnobylskich szczupaków, ale to inna sprawa), patrzących na śmierć dzieci, na ich niepełnosprawność, obawiających się poczęcia, tego, że wydamy na świat mutacje genetyczne.

Aż wreszcie uderzył mnie w tej książce obraz Człowieka Radzieckiego - jak to nazywa autorka. Ten Człowiek Radziecki to kategoria kompletnie inna niż mentalność peerelowska, którą znamy z Polski. A poznać to trzeba 'dla przyszłości', po to, żeby zrozumieć to co się odradza na wschodzie. No więc Aleksijewicz ukazała różne postacie zaangażowania w ZSRR, tych co narzekali, tych, którzy bez sprzeciwu poszli z łopatą na atom, ale i 'towarzyszy', którzy zarzekają się, że nie brali jodu, że nie ulegli panice, aby następny rozmówca temu zaprzeczył. Pokazała też inteligencję tą z miast i wsi, która po upadku ZSRR popadła w biedę.
I mam następujący wniosek. Że dla nas Polaków i dla całego świata Zachodniego niezrozumiałe i niedostrzegane jest to, że różne narodowości ZSRR czuły się jednocześnie członkami Imperium. Że jego rozbicie pozbawiło ich tożsamości. A jak wiadomo życie nie znosi próżni..... Dalej, zdumiało mnie to zaangażowanie się ludzi w 'budowanie potęgi kraju'. Że ludzie oddawali życie, pracę, nie żądali nic. Aleksijewicz opisuje tłumy bohaterów Wojny Ojczyźnianej, którzy z utęsknieniem czekali na paradę 9 maja.
Wreszcie uderzyło mnie to, że Rosjanie i inne narodowości uczestniczące w ZSRR w książce Aleksijewicz nie mieli tego odnośnika do Zachodu, takiego, jaki my mamy, my jako Polska. TO co dla nas jest oczywiste dla nich nie. I to mnie uderzyło ogromnie. No bo patrzmy na filozofów, na pisarzy, do których odnoszą się rozmówcy Aleksijewicz. Są to Rosjanie, filozofowie Wschodu Rosyjskiego i Radzieckiego.