Księżycowe miasto. Dom ziemi i krwi. Część 1. recenzja

Nie mam tu dużo do powiedzenia.

Jest to historia Bryce i Daniki, czyli najlepszych przyjaciółek. Żyją one w świecie, gdzie technologia wśród Wanów (czyli przedstawicieli magicznego świata) jest na porządku dziennym, czyli mamy po prostu do czynienia z tradycyjnym urban fantasy, ale co by nie było, to chyba najlepsza książka z tego gatunku, jaką miałam okazję czytać.
Danika zajmuje wysoką pozycję w hierarchii i jest wilczycą, kiedy z kolei Bryce jest pół-człowiekiem i pół-fae. Pochodzi z wysokiego rodu, ale jest to zachowywane w tajemnicy. Przyjaciółki przede wszystkim lubią dobrą zabawę, ale w pewnym momencie skończy się to dla nich straszliwie. Dochodzi do morderstwa, a książka opierać się będzie na rozwikłaniu zagadki kto, kiedy i dlaczego.

Typowy początek historii w wykonaniu Maas, było w porządku, ale bez szału. Tym razem jednak postawiła na mocne wprowadzenie. Owszem, w przypadku Księżycowego miasta świat jest bardziej rozbudowany, niż w poprzednich seriach, ale naprawdę sceny dawane tylko po to by móc opisać kolejną gałąź społeczną w końcu zaczęły nużyć. Jako wielbicielka Maas na pierwszych rozdziałach byłam bardzo podekscytowana, potem jednak się nudziłam i ciężko szło mi dokończenie książki.

Kolejny zarzut jest trochę taki, że autorce troszeczkę skończyły się pomysły na kreacje postaci i przedstawiła nam taki mix bohaterów ze Szklanego tronu i Dworów. Są to duże podobieństwa, ale nie znowu 1:1, większości mogą nie przeszkadzać, mnie trochę tak. Aelin i Bryce są bardzo podobno, jak ta pierwsza należy do moich ulubionych żeńskich bohaterek, tak ta druga raczej słabo wypada w moim rankingu lubianych postaci, nie przekonała mnie, mimo właśnie podobieństwa do Aelin. Hunt też jest takim mixem poprzednich męskich bohaterów (i charakter i częściowo historia), przyznam jest to trochę mdłe... ale to jest całkowicie i wyłącznie mój osobisty zarzut, bo gdyby to była pierwsza książka autorki w moich rękach, to bym tego nie miała jak dostrzec.

Pierwsza część stabilna, większy efekt wow miał początek, niż końcówka, ale wiadomo, że to podział naszego polskiego wydawnictwa, więc nie musiało być na końcu jakiegoś wielkiego napięcia, po prostu wszyscy tak głosili, więc uwierzyłam.
W porządku, dobra książka, ale póki co, to nie mam nic więcej do dodania.