Cień Bogów recenzja

Cieszę się, że John Gwynne porzucił high fantasy na rzecz znacznie bardziej przyziemnego mordobicia i prucia flaków w stylu nordyckim, ale w jego nowym cyklu trudno doszukać się czegoś odkrywczego i dotychczas nieopisywanego na wszelkie możliwe sposoby. To sprawnie napisane czytadło, którego akcja dzieje się na co najmniej trzech poziomach rzeczywistości fabularnej. Pierwsza warstwa to historie trojga głównych postaci: matki poszukującej zemsty za śmierć męża i porwanie syna, byłego niewolnika, zyskującego szansę zostania najemnikiem w słynnej kompani Krwiozaprzysiężonych oraz dzielnej wojowniczki, szukającej własnej bohaterskiej ścieżki. Opisy ich losów wypełniają naprzemiennie występujące rozdziały, nieuchronnie zmierzając ku finałowej konwergencji, w trakcie której zostaną sprzymierzeńcami lub wrogami. Czytelnicy i czytelniczki łatwo zorientują się po drodze, która z tych możliwości jest bardziej prawdopodobna. Druga warstwa fabuły dotyczy klasycznej i pełnej intryg walki o władzę i wpływy, w której mało kto stwarza jeszcze pozory uczciwości a skutki pośrednio kształtują losy bohaterek i bohaterów. Te elementy fabuły stopniowo tracą na znaczeniu i zlewają się z trzecią grupą wątków, dotyczących przeszłości opisywanego świata i śladów dawnej boskiej obecności, która wedle opowieści miała zniknąć ze świata. Świadczą o tym gigantyczne pozostałości boskich trucheł, przecinające całe lądy lub zalegające w głębinach mórz i stanowiące przy okazji źródło magicznych artefaktów i osłonę przed licznymi potworami, grasującymi radośnie po lądach i morzach. Bóstwa jednak nigdy nie giną chętnie i jak łatwo zgadnąć, przynajmniej niektóre z nich przetrwały i planują widowiskowe powroty. Autor umiejętnie łączy wątki i wytrwale hartuje swoje bohaterki i bohaterów, by w końcu miały one i mieli oni wystarczającą siłę, by wpłynąć na boskie plany. Jak to się stanie i czy im się uda okaże się zapewne w kolejnych tomach trylogii. Trudno tu jednak o jakieś istotne niespodzianki, fabuła jak na razie podąża utartymi ścieżkami i niczym nie zaskakuje.
Sądzę, że odbiór tej książki będzie znacznie bardziej pozytywny w przypadku młodszych i mniej doświadczonych w lekturach fantasy czytelniczek i czytelników. Mnie mocno przeszkadzał brak jakichkolwiek śladów oryginalności w fabule, ale pomagała wartka akcja i sympatia, jaką niewątpliwie wzbudzają udanie wykreowane postaci Orki, Varga i Elvary.

Wydawnictwo Fabryka Słów jak zwykle nie uznaje twardych okładek za standard, więc musiałem zadowolić się książką z okładką zintegrowaną za, nie ma co ukrywać, dość wygórowaną cenę.