Anonimowi heretycy recenzja

Kiedy pierwszy raz usłyszałam o tej książce, pomyślałam sobie, że młodzieżówka traktująca o wierze, w dodatku katolickiej to jakieś nieporozumienie. Zachęcona jednak pozytywnymi opiniami, postanowiłam ją przeczytać i...przepadłam totalnie. Ta powieść jest moim zdaniem jedną z najbardziej potrzebnych, w obecnych czasach książek.

-

Znajdziecie w niej historię Michaela - licealisty, który z powodu pracy ojca, kolejny raz zmienia miejsce zamieszkania, a co za tym idzie również szkołę. Michael nie jest oczywiście tym zachwycony. Ba, on jest wściekły na ojca, zarzucając mu, że pod jego karierę podporządkowana jest cała rodzina, podczas gdy jego samego praktycznie nie ma w domu.

Nową szkołą, do której trafia nastolatek jest liceum Św. Klary- typowo katolicka placówka. I być może nie byłoby w tym nic dziwnego, w końcu cieszy się ona nienaganną opinią, gdyby nie fakt, że nasz bohater od zawsze jest ateistą i tego nie kryje.

Michael ma wiele obaw przed rozpoczęciem nauki w Św. Klarze, jednak kiedy pierwszego dnia poznaje Lucy (która wdaje się w kłótnię z jedną z sióstr), a później też Aviego (żyda), Maxa (unitariana uniwersalistę) oraz Eden (wyznającą politeizm) zaczyna zmieniać zdanie o szkole.

-

Ta czwórka uczniów tworzy stowarzyszenie "Anonimowych Heretyków", do którego dołącza również Michael. Za jego sprawą przyjaciele zaczynają działać na rzecz osób o odmiennych poglądach, starając się zdemaskować i obalić zatwardziałe zasady panujące w szkole. Przeciwko nim od razu formuje się jednak opozycja, niemalże krucjata, na czele której staje Theresa.

Czy AH uda się zmienić zasady? Czy rozpoczną rewolucję? To już doczytajcie sami.

-

Dodam tylko, że to nie jest powieść negująca wiarę katolicką. Sama Lucy bowiem jest głęboko wierzącą chrześcijanką, której wiarę szanują pozostali członkowie AH. Jest to powieść o tolerancji, o konieczności posiadania otwartego umysłu, o współistnieniu w społeczeństwie. Pokazuje, że nie ma tak naprawdę jedynej prawdy, a ludzie którzy mają odmienne wyznanie, nie wyznają odmiennych wartości.

Bardzo ujęła mnie scena z siostrą Helen, którą Michael spotyka w kaplicy, do której udaje się w poszukiwaniu spokoju po pewnych dramatycznych wydarzeniach. Kiedy zauważa zakonnicę wyraża chęć opuszczenia kaplicy, bo przecież jest ateistą. W odpowiedzi wówczas słyszy "Byłam w egipskich meczetach, świątyniach buddyjskich, w przepięknych synagogach w Warszawie i Jerozolimie. Nie muszę wierzyć w Buddę czy nosić Gwiazdy Dawida, żeby znaleźć tam spokój." I z tą sentencją Was zostawię, zachęcając abyście również poznali "Anonimowych Heretyków".