Toksyczność recenzja

       „Całe życie w pieprzonym cyklu bicia, upokorzeń, ucieczek, powrotów i wiecznego strachu”. 

Poznajemy Janinę, młodą dziewczynę stojącą u progu dorosłości. Wydaje się, że cały świat stoi przed nią otworem. A jak jest naprawdę? Prawda, aż boli. Janina ma rodziców i dwoje rodzeństwa. Jej matka jest ostoją tej rodziny, która stara się scalać i nadawać jej pozory normalności. Jej ojciec jest nałogowym alkoholikiem. Nie liczy się z nikim i z niczym. W tym domu, na porządku dziennym, panuje przemoc fizyczna i psychiczna. I nagle dochodzi do tragedii, matka umiera, rodzina rozsypuje się niczym domek z kart. Janina pozostawia za sobą cały dotychczasowy świat i ucieka. Czy jednak możliwa jest ucieczka od własnych myśli, uczuć, wspomnień? Obraz pijanego, rozjuszonego ojca, znęcającego się nad rodziną będzie jej towarzyszył przez całe życie. 

Mamy możliwość prześledzenia całego życia Janiny, od dramatycznego wstępu, przez wszystkie etapy jej życia, aż do śmierci. Autor pisze niesamowicie płynnie, realnie, niczego nie wybiela, nie tuszuje, prawda codziennego życia Janiny w całej okazałości. Szczerze, dosadnie, nie przebierając w słowach. Narracja jest prowadzona z perspektywy naszej bohaterki – jest to jakby forma pamiętnika. Mamy możliwość dokładnego zajrzenia w jej serce, umysł i duszę. Widzimy motywy postępowania, czym się kieruje, dlaczego podejmuje takie a nie inne decyzje. Bohaterowie rewelacyjnie wykreowani, postacie z życia wzięte. Bardzo polubiłam Filipa, niesamowity chłopak. Odważny, mądry, bezpośredni, ledwo tolerowany i zauważany przez matkę. 

Autor podjął się bardzo trudnego tematu i wyszło mu to rewelacyjnie. Ukazuje rodzinę, którą toczy alkoholizm. Janina doskonale wie, czym dla najbliższych jest jej picie, jednak powiela postępowanie ojca. Niszczy siebie i swoich bliskich. Nie potrafi wyrwać się z tego zaklętego koła. Po każdym upadku, kolejny raz powstaje, by za jakiś czas znowu popaś w ciąg alkoholowy. Zaniedbuje dom, dzieci, pracę.  Wszyscy są winni tylko nie ona. Upadlający obraz jej rzeczywistości. Samotność, odrzucenie, nienawiść, wstyd. Potrzeba bliskości, miłości od drugiego człowieka. Ogromne poczucie winy, próba wybaczenia sobie i bliskim. Nieumiejętność kochania. Trudne relacje między ludzkie, brak akceptacji, zrozumienia. Realia przygniatającej codzienności, ludzka obłuda, zawiść. Czy mamy prawo osądzać? 

Ciężko było mi się od tej powieści oderwać, przepadłam na dobre. Wstrząsająca, emocjonalna, prawdziwa do bólu. Nie jest to lektura miła i przyjemna, zdecydowanie jednak warta polecenia. Zmusza do myślenia i refleksji. Dominuje w niej smutek i gorycz. Otwiera oczy, ukazuje prawdę życia z alkoholikiem. Za książkę dziękuję Wydawnictwu Prószyński i S-ka. Była to niesamowicie trudna, potrzebna i mądra powieść. Polecam :)