To tylko pierwsze wrażenie recenzja

Każdy z nas lubi jakiś kolor prawda ? Nie znam osoby, która nie ma choćby jednego ulubionego koloru. Jednak nigdy nie myślałam, że po kolorach można stwierdzić jaki ktoś ma charakter. Harris, bohater książki "To tylko pierwsze wrażenie" autorstwa Chaza Haydena każdą nowo poznaną osobę pyta o jej ulubiony kolor by na tej podstawie stwierdzić czy dogada się z nią.

Harrisa i jego rodzinę poznajemy w momencie ich przeprowadzki do nowego miasta, w którym chłopak planuje rozpocząć nowe życie, znaleźć nowych przyjaciół, zacząć zachowywać się jak nastolatek i imprezować. Jednak to wszystko "utrudnia" mu jego niepełnosprawność. Ma wrażenie, że ludzie oceniają go przez pryzmat wózka inwalidzkiego na którym siedzi. Jego sposobem na poznawanie nowych osób jest pytanie jaki jest ich ulubiony kolor. Jednak szybko okazuje się, że kolory to nie wszystko.
Miranda to jego nowa pielęgniarka, z którą Harris szybko nawiązuje przyjacielskie stosunki i dzięki niej chłopak staje się pewniejszy siebie. Jednak pewne wydarzenia sprawiają, że ich drogi się rozchodzą.

Po przeczytaniu opisu i kilku pierwszych stron książki miałam wrażenie, że z Harrisa będzie ciężki przypadek osoby, która tylko myśli o sobie i ocenia innych. Jednak w miarę czytania okazało się, że wcale tak nie jest. Harris ma też kompleksy jak każda osoba, każdy nastolatek tylko ciut inne, bo zamiast przejmować się, że wyszły mu pryszcze, nie nauczył się na klasówkę, dziewczyna go nie chce, myśli, że nikt nie chce się z nim kolegować, bo jeździ na wózku. Harris postanawia, że zmiana miejsca zamieszkania spowoduje też zmianę jego postępowania - znajdzie nowych znajomych, którzy nie będą zwracać uwagi na jego wózek, tylko dostrzegą jego. Pierwszą taką osobą jest Miranda, dzięki której Harris staje się odważniejszy, z dnia na dzień robi coś czego nigdy by się po sobie nie spodziewał, np. znajomość z chłopakami ze szkolnej drużyny, wagary, pójście na imprezę. Wydaje mi się, że Harris potrzebował takiej osoby żeby się otworzyć. Żałuję tylko, że później tracą ze sobą kontakt. Mogli być świetnymi przyjaciółmi gdyby oboje dali sobie na to szansę. Bardzo podobała mi się fabuła książki i to, jak zostały przedstawione problemy osób chorych na SMA. Książka jest świetnie napisana - szybko się ją czyta, nie można się od niej wręcz oderwać, bo koniecznie chcemy się dowiedzieć co będzie dalej.

Czy polecam ? Oczywiście ! Książka jest świetna, warta przeczytania.