Bibliotekarka z Saint-Malo recenzja

To nie jest tak, że mi się nie podobała.

To piękna historia o kobiecie, która poświęca się walce o to, co kocha, o to, czego pragnie i chce. Książka o książkach i ogromnej pasji do słowa. Powieść, gdzie tłem jest II wojna światowa. Gdzie świat nie jest w barwie czerni i bieli. Książka, gdzie przenosisz się do Saint- Malo i z ukrycia obserwujesz bieg wydarzeń. Książka o tym, że miłość nie wybiera, a niektórzy są, jacy są, bo muszą, bo chcą żyć. Historia delikatna jednocześnie będąca okrutną. Wojna to nie jest temat lekki, ale tutaj poruszony w sposób przystępny, ale niestety nie do końca momentami prawdziwy.

To zgrabna historia, mająca ręce i nogi. I czyta się szybko, bo Mario Escobar czaruje słowem, jak wróżka czarodziejską różdżką. Delektujesz się każdym słowem, a ilość znaczników jest bardzo duża, bo tyle mądrych cytatów warto zapamiętać. To książka, którą chciałoby się przeczytać od razu od początku do końca. Jocelyn nawet wzbudza sympatię. Można nawet zacząć jej kibicować, chcieć happy endu na koniec.

Można przewracać strony i chłonąć tę książkę jak spragniona ziemia wody podczas deszczu. Można. Być może można się nawet wzruszyć i uronić łez kilka. Ale ja się nie wzruszyłam, nie popłakałam jak bóbr. Nie znalazłam tych emocji, których szukam. Tego czegoś, co sprawiłoby, że moje serce przyspiesza. Nie brałam głębokiego oddechu przed następnym rozdziałem. Nie chwyciła mnie za serce, nie sprawiła, że nie mogę się z niej otrząsnąć. Bohaterowie nie chodzą po mojej głowie po skończeniu. A mimo tego, że początkowo główna bohaterka imponowała mi swoją odwagą i siłą w dążeniu do tego, czego pragnie, to finalnie uważam ją za postać naiwną. Za wszelką cenę chciała chronić bibliotekę, ale nie rozumiem jej decyzji. Może wynika to z tego, że dla mnie ważniejsze jest życie niż książka.

Wśród wielu zachwytów zostawiam was z jeszcze jednym głosem – tym moim. Tym, który wam absolutnie tej książki nie odradza, ale specjalnie nie zachęca.

„Życie jest oszustwem, najdroższa. Rodzimy się, uważamy sami siebie za wiecznych, po czym znikamy na zawsze”.