Ludzie z mgły recenzja

Macie swoje ulubione Autorki, po których książki sięgacie "w ciemno"? Ja mam i jedną z nich jest Izabela Janiszewska.

LUDZIE Z MGŁY to jej najnowsze dzieło, które przeniosło mnie do mrocznego świata podlaskiej miejscowości Sinice. Zostałem wciągnięty w głąb przyprawiającej o dreszcze intrygi.

Ależ to było dobre. Książkę chłonąłem. Skończyłem czytać o 23:30 i od razu miałem ochotę wyjść na spacer do lasu, by móc się spotkać z tymi wszystkimi bohaterkami i bohaterami, których wciągała mgła. Chciałem namacalnie poczuć to wszystko co się w tej opowieści wydarzyło. Poczuć dreszcz przechodzący po plecach i posiąść to wrażenie, jakby za koszulą pełzało mi coś lepkiego i śliskiego.

To jest historia pełna bólu i smutku, która, jak imadło trzymała mnie w emocjonalnym uścisku. Mąciła mi w głowie i doprowadzała do obłędu.

To książka nieodkładalna – spędziłem z nią kilka nieprzerwanych godzin zaniedbując najbliższych. Wyczerpany emocjonalnie brnąłem dalej – chęć poznania prawdy była silniejsza. Myśli kotłowały się w mojej głowie – chciałem je pozbierać, usystematyzować, poukładać to sobie wszystko w głowie. Nie dało się! Myśli wirowały niczym liście smagane wiatrem.

"Są takie momenty w życiu, gdy najlepsze, co można zrobić, to wstrzymać się od robienia czegokolwiek".

Autorka zbudowała bardzo dobrą opowieść. Opowieść o strachu i niepamięci, o ludzkich pragnieniach i słabościach, o życiu...

"– Wie pan, ludziom się wydaje, że najgorsza jest bieda albo choroby, ale to bzdura (...) – Najgorszy to, proszę pana, jest strach. Jak człowieka ściśnie w tych swoich łapskach, to żyje się tak, jakby się codziennie umierało. Po tysiąc razy. Nie ma na to tabletki ani sposobu".

Historia do samego końca trzyma w napięciu i niewiadomej – mgła snuje się po kartach książki i robi "wszystko, żeby prawda nigdy nie wyszła na jaw".

Zakończenie mnie zaskoczyło i pozostawiło w dziwnym zawieszeniu – świat to się przybliżał, to oddalał; trwałem w poczuciu, że wszyscy kłamią, a to co dla mnie na ten moment mogłoby być najlepsze to... nie pamiętać - " nigdy nie odzyskać wspomnień. Czasem po prostu lepiej jest nie wiedzieć. Możesz wtedy tworzyć różne scenariusze swojego życia. Ubarwiać je, idealizować. A gdy już poznasz prawdę, nie ma przed nią ucieczki. Musisz spoglądać jej w oczy każdego dnia. I decydować, czy pozwolisz być się zniszczyła, czy wykorzystasz ją, by stać się mocniejszym ". Autorce gratuluję i dziękuję. Książkę zapisuję do mojego prywatnego czytelniczego rankingu top 10 tego roku. Polecam! Czytajcie!