Kontener recenzja

Marek Bieńczyk – „Kontener” „Normalne, miłość to nieprzejmowanie się brzydotą tych, których kochamy. Albo coś więcej i to więcej niosło w tamtym korytarzu i takie potwierdzenie: miłość to bezwarunkowa, fizyczna, zmysłowa niezdolność (ślepe oko przecież nie widzi, głuche ucho nie słyszy) dostrzeżenia ohydztwa i brzydoty tych, których kochamy”.
Dziś krótka recenzja, bo chyba nie ma odpowiednich słów, by opisać książkę „Kontener”…
Autor w swym najbardziej intymnym, ale i bardzo uniwersalnym dziele pokazuje ludzkie odchodzenie. Śmierć bliskich to niezwykle trudna sytuacja dla wszystkich tych, którzy na świecie pozostają. Bieńczyk rozważa, czym są żałoba, żal, smutek i tęsknota… „Żałoba, a jeszcze bardziej zmartwienie, są ze swej natury cząstkowe. To znaczy przynoszą, kiedy już nakłaniają do mówienia, ułamki niewypowiadalnej całości”. W swoich miniesejach Marek Bieńczyk próbuje z jednej strony pokazać, iż uczucia smutku i żalu są czymś normalnym, zaś z drugiej strony stara się ukazać, że najważniejsza jest teraźniejszość. Tu i teraz. 
Czytelnik może jedynie „Kontener” przeczytać, przemyśleć i przeanalizować. Zdaniem Bieńczyka jednak pewne treści i emocje trzeba też i…wychodzić – „tamtego dnia, niosąc pod pachą pudełko z butami, myślałem zapewne, że zmartwienie trzeba wychodzić. Niespiesznie je przejść, rozejść je, rozchodzić. Flamenco każe je wytańczyć, wytańczyć, wystukać, wyśpiewać wciąż od nowa. To inny krok z tego samego źródła żałoby, żałoby po matce niebylejakiej, madre magica”.
„Kontener” – to pozycja niezwykle trudna. Taka, która pozostaje w głowie na dłużej. Trzeba bowiem ułożyć sobie wszystko w głowie i rozważyć. Z drugiej jednak strony – powinno się zapomnieć o codziennym smutku, żalu i żyć tym, co teraz. Bo „teraz” jest najważniejsze…