Wielki Marsz recenzja

 „Wielki Marsz” jest mroczną wizją przyszłości Stanów Zjednoczonych. Stu chłopców DOBROWOLNIE zgłasza się do udziału w marszu, który trwa tak długo aż nie odpadnie przedostatni. Zasady są niby proste – masz trzy ostrzeżenia, musisz trzymać odpowiednie tempo, co jakiś czas dostajesz pas żywnościowy. Jednak nie ma tu miejsca na zdrową sportową rywalizację, ludzkie uczucia i zasady fair-play, bo marsz toczy się o sporą stawkę. Oprócz ogromnych pieniędzy wygrywasz życie. Tylko 1 na 100 chłopców przeżywa. A ten jeden pamięta, że 99 osób odeszło, bo on żyje...
Ludzi od zawsze fascynuje śmierć i niejednokrotnie przyjmowała ona kształt widowisk dla rozrywki. Tak też jest i tutaj w zorganizowanym reality show. Jak pisałam, zasady są proste. Bierzesz najlepsze buty, wyłączasz empatię i idziesz bez przerwy. Jednak jak wiadomo nie zawsze jest tak, jak z góry zakładamy. Między uczestnikami marszu zawiązują się przyjaźnie i śmierć każdego kolejnego uczestnika była dla mnie bolesna. Większości z nich kibicowałam, chociaż wiedziałam, że przeżyje tylko jeden. Była to pierwsza książka, którą czytałam do rana. Z mocno bijącym sercem i drżącą dłonią, która przewracała kartki. I jedna z nielicznych, którą przeczytałam kilkakrotnie.
„Wielki marsz” zmusza nas do mnóstwa refleksji na temat mrocznej strony każdego człowieka oraz tego, jak zachowuje się on w sytuacjach kryzysowych. Książka obfituje w wiele dialogów, brak rozciągniętych opisów. Na każdym kroku czuć nieustający oddech śmierci na karku. King (w tym przypadku pod pseudonimem) okazał się po raz kolejny geniuszem w opisywaniu natury człowieka. Ta jednowątkowa książka zostanie ze mną na zawsze. I tu też wyjątkowo podobało mi się zakończenie – jest po prostu obłędne. Minimalizm, krótkie zdania i pełen obiektywizm pozwala na „wczucie się” w obserwatora przerażającego (i pozbawionego efektów nadnaturalnych, bo powiem Wam szczerze, że za tym u Kinga czasem nie przepadam) Wielkiego Marszu.
To co, idziemy na spacer?