Wody czerwone recenzja

Małe miasteczko przy granicy polsko-czeskiej jest położone w otoczeniu malowniczych lasów i gór. Życie płynie tu wolno, niespiesznie, a jego mieszkańcy cieszą się swoim łagodnym rytmem życia. Do czasu. Okazuje się, że lasy, które powinny łagodzić, koić i przynosić wytchnienie kryją za sobą mrok i zło. Odnalezione w nich beczki, a w nich toksyczne odpady i szkielet ludzki stawiają okolicznych mieszkańców i policję na baczność. Śledztwo prowadzi Feliks Niemiłko oraz Anita Starska. I choć oboje z początku nie darzą się zbytnią sympatią, to im bardziej wgłębiają się w śledztwo, tym coraz bardziej współpracują a ich dociekliwość przyniesie rezultaty. Jakie sekrety kryje hermetyczna, zamknięta w sobie społeczność? Czy Feliks i Anita odkryją prawdę? Kto zabił? Dlaczego? Kto był ofiarą? Pytań jest tu mnóstwo, a odpowiedzi na nie, w miarę czytania, układają się logiczną , choć skomplikowaną całość.

Moje kolejne spotkanie z autorką można zaliczyć zdecydowanie do udanych. Było tu wszystko, co powinno się znaleźć w tym gatunku... Zbrodnia, tajemnice, małomiasteczkowa społeczność wiedząca więcej, niż mogłoby się wydawać, dwójka śledczych dążących do prawdy, "śmieciowe gangi", ogromne pieniądze - to wszystko czyniło powieść bardzo wciągająca. Czytelnik w miarę wgłębiania się w meandry śledztwa i poznawania prawdy, chce więcej i więcej, nie mogąc doczekać się zakończenia. "Wody czerwone" należą do tych nieodkładalnych powieści, które czyta się "na raz". Kreacja mocnych, charyzmatycznych bohaterów czynią powieści bardzo emocjonalną i wywołują ogrom wrażeń. Na plus zasługuje również stale rosnące napięcie związane z powolnym odkrywaniem kart śledztwa, nieoczekiwane zwroty akcji, dynamika współpracująca z opisami uczuć. I choć istnieje tu wiele wątków, są one w bliższy lub dalszy sposób powiązane ze sobą. I to co cenię sobie w tego typu powieściach - współistniejące dwie płaszczyzny czasowe, które choć z pozoru nic nie łączy, to finalnie układają się w piękną całość. Fabuła jest bardzo dobrze i szczegółowo przemyślana i opisana. Fabuła jest niesamowicie intrygująca, a osadzenie jej w otoczeniu, budzących niepokój, lasów to naprawdę świetny zabieg. Dzięki temu jesteśmy zauroczeni nie tylko fabuła ale przede wszystkim tym mrocznym klimatem. Reasumując debiut autorki "Wróżda" należał niewątpliwie do udanych, jednak powieścią "Wody czerwone" podniosła sobie wysoką poprzeczkę - pytanie: co zaserwuje nam pani Agata kolejnym razem? Jestem mega ciekawa, bo warsztat i pióro autorki sugerują, że odniesie wiele sukcesów! Polecam