Ostatnie życzenie recenzja

Nigdy nie lubiłam za bardzo fantastyki, jednak Wiedźminem zainteresował mnie kilka lat temu mój mąż (wtedy narzeczony). Opowieści o książkach i wybitności Sapkowskiego nieco mnie nużyły, bo byłam zbyt skupiona na "teraźniejszym świecie" i nie potrafiłam dać się porwać tej historii. Wszystko zmieniło się, gdy zobaczyłam pierwszą część gry. Przepadłam. Po wszystkich częściach gier Wiedźmina, w które grałam osobiście, obejrzałam serial polski i Netflixowy, a teraz wreszcie przyszedł czas na książki. Wiem, że rozpoczęłam od dupy strony, ale w ogólnym rozrachunku wyjdzie dobrze :D

*****
Pierwsza część serii o białowłosym wiedźminie to zbiór opowiadań. Geralt różni od się innych wiedźminów tym, że nie jest bezmyślnym zabójcą potworów, a próbuje najpierw ściągać klątwy czy rozmawiać ze stworami, daje im szanse. Ma bardzo dużą wiedzę, ale przyznaje, że nie na każdy temat. Czasem popełnia błędy. Miewa wątpliwości. Bywa ironiczny. Zdarza się, że dostaje porządny łomot. To wszystko sprawia, że mimo swojej nieludzkiej postaci jest bardzo… ludzki.

Bardzo pozytywnie uderzyła we mnie więź, którą Geralt miał z Jaskrem. Ani Netfix, ani gry nie potrafiły oddać ich wyjątkowej przyjaźni, która moim zdaniem powinna być lepiej zaakcentowana.

Co do stylu pisania, Andrzej Sapkowski wykonał ogromną robotę, ponieważ w moim odczuciu wszystkiego jest w sam raz. Opisy są, ale tylko te najpotrzebniejsze, dzięki którym czytelnik może sobie wyobrazić dane miejsce lub sytuację. Dialogi, w których czuć różne podejście bohaterów do siebie i ich różne charaktery. Humor (szczególnie w opisie strzygi, mistrzostwo), ale też powaga wymagana w konkretnej chwili. Wszystko zamykało się w logiczną i spójną całość. A relacja Geralta i Nenneke mnie rozczuliła, bo ona troszczyła się o niego, zawsze mówiła szczerze, co myśli, była dla niego jak matka, choć sama mówiła, że nią nie jest :)

W ogóle się nie nudziłam czytając tę część, czego odrobinę się obawiałam i z największą przyjemnością przeczytam pozostałe części sagi.
No i teraz też rozumiem wreszcie fenomen tej historii :D