Terapia recenzja

Klaudia Muniak "Terapia"

Kolejna już w dorobku książka autorki, która do gatunku thrillera psychologicznego wpłata wątki medyczne, a zarazem moje pierwsze spotkanie z Klaudią Muniak. Czy zaliczę je do udanych? Za chwilę Wam na to pytanie odpowiem

Pracująca od kilku lat jako asystentka w jednej z warszawskich firm Luiza, nie miała łatwego życia, o czy świadczą liczne blizny nie tylko na jej ciele, ale również na duszy. Dziewczyna wiedzie, wydawałoby się, spokojne życie w stolicy. Ma troszczącego się i wyrozumiałego szefa, zaczyna się również spotykać z chłopakiem, u boku którego być może uda jej się odnaleźć bezpieczeństwo i zapomnieć o przeszłości. Żeby poradzić sobie z powracającymi traumą i z przeszłości, prowadzi pamiętnik i to on będzie niejako bohaterem dwóch trzecich książki.

Historia Luizy zdaje się niepokoić już od samego początku. Dziewczyna wysyła mnóstwo tajemniczych sygnałów, a jej zachowanie bywa dość osobliwe. Jednocześnie pozostawienie czytelnika na tak długi czas w sferze domysłów dotyczących tego, co mogło się rzeczywiście kiedyś wydarzyć i dość jednostajnej teraźniejszości, powodowało, że po kilkudziesięciu stronach zamiast rosnącego niepokoju, odczuwałam znużenie i przesyt tajemniczą nie posuwającą się do przodu, zagmatwaną i dość dziwną historią dziewczyny. Zmęczyło mnie mocno śledzenie tego, co dzieje się w jej głowie.

Ostatnie sto stron natomiast stawia całą historię Luizy do góry nogami. Co wydarzyło się rzeczywiście, a co jest tylko urojeniem, wytworem wyobraźni, obrazami podsuwanymi przez wspomnienia? Lubię być zaskakiwana i "Terapia" zdumiewa nie tylko finałem, ale również puentą. Ma nie tylko wywracające cały świat Luizy i otaczających ją osób zakończenie, ale również zwalający z nóg epilog. A jednak nie byłam "Terapią" zachwycona. W moim przekonaniu przy tak dużym skupieniu się autorki na postaci Luizy niektóre z wydarzeń zostały potraktowane epizodycznie, co powodowało, że czasem zastanawiałam się dlaczego w danym momencie coś nagle się dzieje i z czego wynika. Odczułam również zaburzone proporcje pomiędzy wprowadzeniem i rozwinięciem historii Luizy, a "grande finale". Takiej jazdy, którą na koniec przyszykowała czytelnikowi autorka, zupełnie się nie spodziewałam. Wolę kiedy opowieść zaskakuje mnie minimalizmem przyczynowo skutkowym niż zafundowany rollercoaster. Wiem jednak, że to co wydarzy się pod koniec historii, wielu czytelnikom może się spodobać.