Terapia recenzja

"(...) zaufanie ma konsystencję szkła - raz skruszone nigdy nie wraca do swej pierwotnej postaci. Można je łatać i sklejać latami, ale na zawsze pozostaną w nim pęknięcia skrywające wątpliwości."
"Zawiedzione zaufanie to najgorsze, co może nas spotkać - wyniszcza jak powoli rozwijająca się śmiertelna choroba (...)."

Główną bohaterką jest Luiza Dziedzic niegdyś nieporadna, zakompleksiona jednak w jej życiu miało miejsce wydarzenie, które w pewnym sensie ją zmieniło. Zaważyło na całym jej dalszym życiu i postępowaniu.

Historia napisana jest w narracji pierwszoosobowej. To swego rodzaju spowiedź głównej bohaterki. Wyjaśnienie od podstaw motywu jej postępowania. Kobieta wraca myślami do dzieciństwa i lat młodzieńczych. Przelewa na papier żal zarówno do najbliższych, przyjaciół, ale również dalszych znajomych. Aktualnie nie jest w pełni szczęśliwa. Odczuwa strach i dezorientację. Nie wie komu ufać, kto chce dla niej dobrze, a kto ma złe zamiary. Atmosfera niepewności jest wręcz namacalna.

Fabuła oparta jest głównie na wewnętrznym monologu Luizy, co nie tworzy bardzo rozbudowanej akcji. Mimo to historia jest niesamowicie wciągająca i pogmatwana. Z każdym rozdziałem dowiadujemy się coraz więcej o kobiecie. Wnikamy w jej umysł. Rozkładamy na czynniki pierwsze traumy jakich doświadczyła i aktualne problemy, które nadal jej doskwierają. Okładka idealnie odzwierciedla wewnętrzny stan bohaterki.

Zakończenie zaskakuje, ale też wprowadza lekkie zamieszanie i może wywołać mętlik w głowie. W pewnym momencie nie wiedziałam już co jest prawdą, a co nie. Muszę przyznać, że Autorka świetnie wszystko rozegrała. Bardzo lubię wszelkie medyczne aspekty w powieściach. Historia nabiera wtedy wiarygodności, nie jest zwykłą fikcją literacką.
Epilog idealnie zwieńczył i podsumował całą powieść i jej ukryty sens. Wyjaśnił zagadnienie z perspektywy bohatera-specjalisty oraz dodatkowo zagrał na emocjach czytelnika.
Zdecydowanie polecam tę pozycję, a ja na pewno sięgnę po poprzednie książki Klaudii Muniak.