Cień wiatru recenzja

„Nigdy nikomu nie ufaj Danielu, a tym bardziej ludziom, których podziwiasz. Bo nie kto inny, ale właśnie oni zadadzą ci najboleśniejsze rany”.

Już od dawna mnie kusiło, żeby przeczytać jakąś książkę tego autora i wybrałam CIEŃ WIATRU.
To powieść o sile miłości, nienawiści do samego siebie i o tym, jak bardzo okrutny i ironiczny potrafi być los, który najbardziej zaśmiewa się z naszych błędów.
Historia jest opowiedziana z punktu widzenia Daniela Sempere. Razem z nim dorastamy, dajemy się nabrać, aż wreszcie nie przestajemy oceniać, gdyż nie ukrywam, że w moich oczach zawsze był tchórzem.
Ironią tego wszystkiego jest to, że Daniel, który żyje cudzym życiem, nie przestaje powielać schematów zachowania poszukiwanego przez niego pisarza.
Tłem całej powieści jest wojna, która jednak nie jest na tyle dominująca, że Zafon się na niej skupił.
Mądrość CIENIA WIATRU bije na każdej stronie. Pisarz dał nam silny przekaz, który ciężko zlekceważyć.

„Istniejemy, póki ktoś o nas pamięta”.