Zaufać przeznaczeniu recenzja

Co powstanie, jeśli dodamy szczyptę ranczera potrzebującego pomocy w prowadzeniu domu, łyżkę wymęczonej, przestraszonej, uciekającej przed poprzednim życiem i potrzebującej pracy kobiety, a także garść małoletnich dzieciaków tej dwójki i Teksański skwar? Brzmi trochę jak przepis na obiad, ale w tym przypadku jest to książka. Książka, którą czytając czułam momentami ucisk w żołądku, współczucie, smutek, złość i nienawiść, ale również spokój i radość widząc jak wiele rodzic jest gotowy zrobić dla własnego dziecka.

Nasza główna bohaterka jest ofiarą przemocy, a każdy dzień opiera się na strachu zarówno o siebie jak i jej kilkuletnią córeczkę, którą kocha najbardziej na świecie i zrobi wszystko, by nie pozwolić jej skrzywdzić. Pewnego dnia newidziana granica zostaje przekroczona, kobieta pakuje się, zabiera swoją kilkulatkę i postanawia uciec. Matka z córką pod nieobecność tyrana wychodzą z domu i rozpoczynają ucieczkę swojego życia. Życie jest właśnie tym, co mogłyby stracić pozostając w dotychczasowym miejscu.

Właśnie w czasie jazdy po lepszy byt, na drodze donikąd awaria samochodu niweczy wszystkie ich plany, które do tej pory opierały się głownie na szczęściu, które też zaczyna je coraz bardziej opuszczać. Biorąc pod uwagę to, że w podróży pieniądze szybko się kończą, to jedynym możliwym rozwiązaniem jest zatrzymanie się miasteczku nieopodal i zrobienie wszystkiego, by znaleźć pracę. Tak waśnie nasze uciekinierki trafiają na ranczo Rustlerów, a Katie i James spotykają się po raz pierwszy, a historia tej pary się rozpoczyna.

Muszę przyznać, że czytając „Zaufać przeznaczenie” towarzyszyła mi cała gama emocji, które nie odpuszczały do ostatniej linijki. Strona po stronie łakomie pochłaniałam tę historię i nie chciałam, żeby uciekło mi choć jedno zdanie. W swoim gatunku i kategorii jest to dobra książka. Mam ogromną nadzieję, że kolejne publikacje autorki będą trzymały podobny, albo jeszcze wyższy poziom! Dlatego jeśli macie ochotę na tego typu historię, to szczerze polecam!