Teenage Dirtbag recenzja

„Teenage dirtbag” to powieść o której słyszałam już jakiś czas temu, jednak nie miałam okazji po nią sięgnąć. Ale jak tylko nadarzyła się okazja bez wahania postanowiłam poznać tę historię, którą pokochały tysiące czytelniczek!

Renne, a właściwie Rey po zakończeniu roku szkolnego zostaje wysłana do Irlandii do dziadków. Mieszka tam gburowaty dziadek, opiekuńcza babcia i rozwiązła kuzynka. Dziewczyna na początku jest wkurzona, że musi tam jechać. Jednak nie spodziewa się, że to będzie cudowne lato i nie będzie chciała stamtąd wyjeżdżać.

„Teenage dirtbag” to powieść z tych, które się kocha i nienawidzi jednocześnie. Z jednej strony czytało mi się ją bardzo dobrze i z niecierpliwością przerzucałam strony, a jej przeczytanie zajęło mi 2 dni! Jednak z drugiej zaś strony ta książka przypominała mi bardziej erotyk, gdyż sceny łóżkowe były tutaj co chwila.

Rey to bohaterka, którą polubiłam już od początku. Dziewczyna wydaje się miła, ułożona. Jej świat to Instagram, gdzie dzieli się informacjami z życia. Oprócz słabszych ocen raczej nie sprawia problemów.

Nate to typowy bad boy. Chłopak wytatuowany, jeżdżący motocyklem, co wieczór sprowadzający do siebie inne dziewczyny. Prowadzi imprezowy styl życia. Nie zależy mu na edukacji, a na zdobywaniu dziewczyn.

Czy tych dwoje coś może połączyć? Dowiecie się czytając „Teenage dirtbag”.

Ta powieść idealnie oddaje wakacyjny vibe. Grupa przyjaciół, imprezy, pikniki, wspólne spędzanie czasu. Coś o czym każdy nastolatek marzy. I właśnie za ten klimat pokochałam tę historię. Ponadto kiedy poznajemy Nate bliżej odkrywamy dlaczego zachowuje się tak, a nie inaczej, co sprawia, że zaczynamy zupełnie inaczej postrzegać jego postać.

„Teenage dirtbag” to książka z ciekawą fabułą i bohaterami. Autorka ma bardzo lekkie pióro, co sprawia, że powieść czyta się naprawdę bardzo przyjemnie. Jednak trzeba się przyzwyczaić do jej specyfiki (między innymi częstego seksu nastolatków). Jednak jak już zatopimy się w jej klimat to ciężko nam się z niego wydostać, a zakończenie sprawiło, że u mnie polały się łzy, dlatego z przyjemnością sięgam po kontynuację, czyli „The one that got away”!