Tatiana i Aleksander recenzja

,,Tatiana i Aleksander,, to druga część trylogii Paulliny Simons o losach młodziutkiej rosyjskiej dziewczyny i majora Armii Czerwonej. Autorka ponownie przenosi czytelnika do okresu II wojny światowej. Sądzę, że po książkę sięgną osoby, które czytały pierwszą część, ponieważ z pewnością trzeba przeczytać wszystkie.

Tatiana po ucieczce z Leningradu do Ameryki, jest osiemnastoletnią kobietą oczekującą na narodziny swojego pierwszego potomka. Los sprawił, że trafia w nowe miejsce bez męża. Siła miłości i instynkt nie dają spokoju, wciąż ma przeczucie, że mąż żyje i jej potrzebuje. Na świat przychodzi Anthony - pierwsze dziecko Tatiany i Aleksandra. Bohaterka zatrudnia się w szpitalu jako pielęgniarka, gdzie poznaje swoją przyszłą przyjaciółkę Vikki i lekarza Edwarda Ludlowa. Z pieniędzy, które pozostawił jej mąż kupuje ziemię w Arizonie. Zapisuje się jako pielęgniarka Czerwonego Krzyża, aby móc odnaleźć męża.
Tymczasem Aleksander cudem unika egzekucji a w Niemczech trafia na uznanego za zmarłego brata Tatiany - Paszę. Poddają się Niemcom i trafiają do Colditz. Podczas próby ucieczki Paszę dotyka choroba, a Aleksander zostaje ponownie uwięziony. Koniec wojny daje wolność więźniom z Europy, ale nie Sowietom. Aleksander zostaje skazany na 25 lat pracy w obozie. W tej historii dowiemy się również o skrywanej przez lata tajemnicy jaka dotyczy jednego z głównych bohaterów. Jego prawdziwym pochodzeniu, rodzicach i dalszych losach.
Tymczasem Tatiana przedostaje się jako pielęgniarka Czerwonego Krzyża do obozu i wraz z pomocą wydostaje Aleksandra z więzienia. Szczęśliwy jakby się mogło wydawać zwrot akcji. Niestety, aby móc prawdziwie rozpocząć wspólnie nowe życie, muszą przejść jeszcze wiele trudnych do rozwiązania sytuacji...

Paullina Simons jak dla mnie w znakomity sposób opisuje nie tylko wielką, piękną miłość na tle wojny, ale przede wszystkim autorka pokusiła się również o ukazanie psychiki człowieka w tamtych czasach. Moja pierwsza przeczytana taka trylogia wojenno - romantyczna, która mnie tak mocno poruszyła i do której z pewnością kiedyś powrócę. Polecam szczerze!