Taniec na pustym moście recenzja

Nie mogłam się doczekać tej książki z dwóch powodów. Po pierwsze zachęcił mnie bardzo tytuł, okładka i sama nie wiem co jeszcze, ale jest coś magicznego w niektórych okładkach i od razu przemawiają one do człowieka mówiąc „przeczytaj mnie”. No i po drugie książka została otrzymana z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl i jest to pierwszy tytuł jaki otrzymałam z Klubu z czego jestem bardzo zadowolona.

Co do samej książki to przyznam, że mam mieszane uczucia. Ukazane są w niej losy Ewy, kobiety dojrzalej, która powoli wychodzi z depresji i stara się na nowo odkryć uroki życia. Ewa „odświeża” znajomość z dawną miłością z lat szkolnych – Adamem. Spotyka ona na swej drodze również inne osoby z lat młodzieńczych, ale główny wątek jest skupiony oczywiście na tej dwójce.

Jak dla mnie dużym plusem jest ukazanie choroby głównej bohaterki, a raczej próba radzenia sobie w świecie po powolnym uwolnieniu się z depresji. Dzięki Adamowi staje się bardziej otwarta, pewna siebie, wie czego chce, ale zdaje też sobie sprawę z tego, jakie konsekwencje dla niej mogą być jak coś pójdzie nie tak.

Ukazane są wspomnienia, które dają radość i zapewne każdy człowiek ma takie w swoim życiu. Jedyne, niepowtarzalne, takie do których się wraca i od razu robi się lżej na sercu i pojawia się uśmiech. Są powroty do dawnych miejsc, nawiązania do pewnych sytuacji jakie miały miejsce w kraju, są poruszane ważne sprawy takie jak równość wszystkich czy też zamiłowanie głównej bohaterki do natury i do zwierząt, co jest mocno zaakcentowane.

W trakcie czytania miałam wrażenie, że autorka zbyt wiele spraw chciała ukazać w tej powieści, zbyt wiele nawiązań do pewnych sytuacji, gdzie moim zdaniem można było lepiej ukazać sylwetki Ewy i Adama oraz pozostałych napotkanych osób. Wolałabym dowiedzieć się więcej o postaciach niż czytać o dyniach czy też malowaniu ławki.

W książce jest sporo nawiązań do poetów, zamieszczono trochę poezji oraz fragmenty dawnych, dobrych piosenek. Nie powiem, że nie jest to miłe, bo czasami w trakcie czytania zaczynałam coś sobie nucić pod nosem, ale jak dla mnie było tego za dużo. Poezję uwielbiam, natomiast nie do końca mi tu pasowała. Gdyby nie fragmenty poezji to książka jest napisana prostym, zrozumiałym językiem i bardzo szybko i przyjemnie się ją czyta, ale niestety nie jest to tytuł, do którego będę wracała.