Tamara, siostra wulkanu recenzja

Nie czytałam pierwszej części opowieści o Tamarze Łempickiej i muszę przyznać, że żałuję tego zaniedbania. To nie jest tak, że nie da się czytać tej powieści bez znajomości tomu pierwszego. Akcja wciąga od początku, a mając nawet zaledwie blade pojęcie o bohaterce, można dać się ponieść opowieści. Ja po prostu lubię czytać chronologicznie i dlatego prywatnie biczuję się za zaniedbanie w sięgnięciu po tom pierwszy.

Niech nie zniechęci Was objętość książki. Na pierwszy rzut oka wygląda ona niczym podręcznik akademicki. Solidna i estetyczna oprawa robi wrażenie, choć prywatnie wolę wydania z miękką okładką. Są bardziej uległe w wygodzie czytania.

Tamara Łempicka jest zdecydowanie postacią zasługującą na uwagę. Jej życie było burzliwe, pełne skrajnych emocji, radości i zawiedzionych nadziei. Ta kobieta ciągle balansowała na pograniczu euforii i wpadnięcia w przepaść rozpaczy. Miała momenty absolutnego szczęścia i skrajnego rozgoryczenia. Myślę, że tylko osobowość artystyczna jest w stanie tyle znieść i nie oszaleć. W poszukiwaniu nowych doznań i trochę uznania wyemigrowała do Ameryki. Jej nadzieje na amerykański sen, rozbiły się niczym bańka mydlana gdy okazało się, że ten wielki świat jest już dosłownie przejedzony stylem art déco, a twórczość Tamary jest już niemodna. Zawiedziona i właściwie bezdomna, bo Europa też przestała być jej domem, postanowiła osiedlić się w Meksyku. Całą opowieść poznajemy właśnie z tego miejsca, z pracowni, którą dzieliła z przyjacielem i wiernym słuchaczem.

Z opowieści jednak wyłania się też delikatny i jakby wątły obraz malarki. Ta kolorowa osobowość jest niby silna, a jednak podatna na uzależnienia i stany depresyjne. Widzimy, że nie jest w pełni zdrowa, jest poniekąd świadoma tego, że jej życie zmierza ku końcowi. Mimo wszystko jednak nie ustaje w poszukiwaniu piękna, zwraca uwagę na szczegóły, które to piękno podkreślają.

Szczerze zachęcam do przeczytania tej biografii. Napisana jest w dobrym, powieściowym stylu. Nieco humorystycznie, lekko, ale na wysokim poziomie stylistycznym. Nie przeszkadzały mi nawet te skoki chronologiczne, kiedy to Tamara wracała we wspomnieniach do swojego niezbyt szczęśliwego dzieciństwa.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.