Leśna Rzeka recenzja

Po " Leśną rzekę "sięgnęłam zachęcona bardzo dobrymi recenzjami. Książka napisana przez Marcina Adama, mężczyznę kryjącego twarz za kapeluszem z dużym rondem.

Powieść wpisuje się w kilka gatunków literackich. Początkowo jest to kryminał, sensacja i thriller, ale pod koniec lektury dochodzą wątki z pogranicza paranormalnych, mam, bowiem, trudności z dokładnym doprecyzowaniem gatunku. Ten, kto przeczytał, wie, o co mi chodzi, a dla tych, którzy są jeszcze przed może to stanowić ciekawe zakończenie.

Powieść jest wielowątkowa i bardzo długo poszczególne historie stanowią oddzielne wątki. Widać, że Pan Marcin, starał się uknuć intrygę i przez niekończące się setki stron pozostawić czytelnika w niewiedzy, ale jak dla mnie to gruba przesada. Niektóre zdarzenia, kompletnie nie mają znaczenia dla opowiedzianej historii i stanowią niepotrzebny, sztuczny wypełniacz. Owszem jest bardzo fajny klimat i pomysł na fabułę, jednak według mnie, ta książka powinna zamknąć się na trzystu stronach, pozostała część to sztuczne bicie piany.

Akcja rozkręca się powoli. Początkowo poznajemy różnych bohaterów, ich świat i problemy. Ludzie mieszkający na dwóch różnych kontynentach, mający różne sytuacje życiowe i status społeczny. Jasmina to osiemnastoletnia dziewczyna, która od kilku lat przebywa w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym, gdyż została oskarżona o morderstwo swoich rodziców. ZOO to raper, gwiazda jednego przeboju starający się o to, aby jego popularność nie przeminęła. Człowiek lubiący zajrzeć do kieliszka oraz kasyna, szastający pieniędzmi. Innymi wyrazistymi postaciami są detektywi Harry, Alex, oraz rodzina nauczycieli, mieszkająca w blokowisku na jednym z warszawskich osiedli, z dwójką dzieci. Są również charakterystyczne role kobiece, takie jak adwokat Anna z córką, Kurczak, Klara oraz Maria i Sally. Jak widać na nudę nie można narzekać, a uwierzcie mi nie wymieniłam wszystkich postaci przewijających się podczas czytania. Niestety taki nadmiar, jest męczący, szczególnieszczególnie że opowiadane historie przeplatają się i przeskakują co parę stron. Z czasem wątki łączą się ze sobą, w kluczowy lub pobieżny sposób, a o innych autor zapomina nie poświęcając im więcej miejsca.

Aby podsumować tę powieść użyję cytatu z tej książki. Autor użył tych słów dla opisania jednej z bardzo grubych książek stojących w bibliotece dziadka:

" Piękna, kolorowa okładka, nie powiem, dałem się skusić zupełnie jak sztubak. Miałem wrażenie, że czytając to dzieło, poznam jakąś błyskotliwą myśl, niezwykłą ideę, a dostałem tylko papkę dialogów i słabo zbudowaną intrygę. Słownictwo pożal się Boże, dno i wodorosty. Taka w skrócie recenzja [...] Naprawdę smutne. "