Dziewczyny, które zaginęły recenzja

Zazwyczaj jest takie przekonanie, że w dużym mieście można łatwo ukryć swoje tajemnice, lecz jednak w małych miejscowościach również jest to możliwe...

Początek tej historii jest dość mroczny i tajemniczy, więc spodziewałam się, że później będzie tylko już tylko lepiej..., niestety, tak jak w poprzedniej książce tej autorki "Para spod numeru 9", fabuła rozkręcała się zbyt wolno i tak niemal do połowy. Dopiero później akcja jakby ruszyła z kopyta, chociaż mimo wszystko czegoś mi tu zabrakło...
Nie wszyscy bohaterzy przypadli mi do gustu, najbardziej mnie zaintrygowała postać reporterki, Jenna, która przyjechała do miasteczka żeby zrobić reportaż o wydarzeniach sprzed dwudziestu lat. I chociaż początkowo nie do końca jest przekonana o słuszności tego zadania, to coraz bardziej wciąga ją szukanie prawdy.

Dwadzieścia lat temu cztery dziewczyny wracają z imprezy do domu. Gdy są już na ostatniej prostej do domu, nagle zauważają, że ktoś stoi na drodze. Podczas nagłych manewrów nie udaje się uniknąć wypadku, samochód wylądował w rowie... Gdy kierująca samochodem Olivia odzyskuje przytomność, zauważa, że jest całkiem sama. Gdzie podziały się dziewczyny? Czy poszły szukać pomocy? Olivia nie może się ruszyć, bo ma przygniecioną nogę.
Gdy w końcu zjawia się pomoc, okazuje się, że nie ma w samochodzie żadnych śladów świadczących, że ktoś jechał jeszcze razem z Olivią. Dziewczyna zastanawia się, czy naprawdę jechała sama, czy to, że wracała z przyjaciółkami tylko jej się wydawało.

Czeka ją ciężka teraz praca, bo zmiażdżona noga wymaga długotrwałej i żmudnej rehabilitacji. W tym czasie pomaga jej mama, która sama wychowywała Olivię. O ojcu matka nie chce rozmawiać z córką. Zawsze ją zbywa i zmienia szybko temat.
Dziennikarka Jenna próbuje drążyć temat zaginięcia trzech dziewczyn, po których po dwudziestu latach nie ma żadnego śladu. Jak to w ogóle jest możliwe, że mogły tak zniknąć?
Z Jenną nie wszyscy chcą rozmawiać o tym, czuć jednak, że niektórzy chociaż coś tam wiedzą, to nie chcą powiedzieć i nie są zadowoleni z tego, że ich wypytuje.
Olivia może by i chciała porozmawiać z dziennikarka, lecz matka zabrania jej tego a jeszcze bardziej odwodzi ją od rozmowy jej partner, wieczny narzeczony...
Gdy jednak Olivia w końcu sama decyduje się na rozmowę z Jenną, wszystko jakby zaczyna wychodzić na jaw.

Zakończenie tej książki jest może zaskakujące, chociaż moim zdaniem trochę zepsuło całą fabułę. Nie podobały mi się końcowe rozważania Olivii, lecz to tylko moje zdanie, więc pewnie może innym się podobać.
Książka ogółem zaskakująca, chociaż nie do końca porywająca.
Jednak lepiej samemu ją przeczytać i wyrobić o niej swoje zdanie.