Dom samobójców recenzja

Dom samobójców to druga cześć serii Rory Moore / Lane Phillips, ale tu uwaga! Autor stworzył tak historię, aby czytelnik mógł czytać te książki w dowolnej kolejności! Więc bez obaw, jeśli nie znacie Uprowadzonej, która jest pierwszą częścią, to i tak możecie sięgnąć po „Dom Samobójców”. Czy warto? Zapraszam na recenzje.

„Mrożące krew w żyłach morderstwo w prestiżowej szkole z internatem” – to mało powiedziane. To była istna rzeź na dwóch nastolatkach. A wszystko to w starym opuszczonym domu, który miał kiedyś służyć za dom dla nauczycieli pracujących w Elitarnej Szkole Średniej w Westmont. To miała być niewinna zabawa - sześcioro młodych ludzi, chcących zagrać w grę zwaną „Człowiek z lustra”. A wszystko skończyło się naprawdę tragicznie. Niby sprawca został ujęty, ale dlaczego w takim razie Ci co przeżyli, wracają na miejsce zbrodni, żeby popełnić samobójstwo?

To było moje pierwsze spotkanie z twórczością Charliego Donlea i już wiem, że muszę zaopatrzyć się w pierwszą część tej serii! Ależ ta książka mi się podobała. Może pomimo początku, który trochę mi się dłużył. Ale to za sprawą paru rozdziałów, które jak dla mnie, można było spokojnie pominąć, bo nie wnosiły nic, ani do sprawy morderstw, ani do całej fabuły. Ale przetrwałam! A im dalej tym było coraz lepiej, praktycznie połowę książki pochłonęłam w parę godzin – a ogółem książka ma aż 500 str! Historię poznajemy z dwóch perspektyw czasowych – mamy tutaj wydarzenia dziejące się rok po morderstwach w Westmont, oraz powroty do przeszłości – wydarzenia poprzedzające głośną tragedie. W międzyczasie poznajemy również wpisy z dziennika psychopaty – bo tak można nazwać osobę, która bez skrupułów opisuje swoje zbrodnie z dzieciństwa i przedstawia je pewnej kobiecie, ale wszystko to jest anonimowe, dlatego też do końca nie wiemy, kto tak naprawdę za wszystkim stoi! Powiem szczerze, że momentami miałam ciarki na plecach podczas czytania, cała ta tajemnica i co chwilę nowe ślady, dawały dużo do myślenia. Autor stopniowo buduje napięcie, co chwilę dodając nam kolejnych smaczków, które skutecznie gmatwały każdy mój plan, który utworzyłam sobie w głowie. Bardzo dużo postaci, które z początku mocno mi się mieszały. Jednakże ich kreacja była genialna! Rory ze swoimi zaburzeniami kompulsywno-obsesyjnymi, czy Lane i jego świetna umiejętność tworzenia portretów psychologicznych, a do tego mężczyzna i jego wpisy w dzienniku – wszystko idealnie ze sobą połączone, stworzyło genialną historię, od której bardzo ciężko się oderwać! Książkę jak najbardziej polecam! Ja jestem nią zachwycona!