Tajemnicza Polska recenzja

Jakub Kuza "Tajemnicza Polska",

Czy lubicie eksplorować nieoczywiste tereny bądź mało znane obiekty? A może w swoich okolicach znacie takie miejsca, których historia nigdy do końca nie została wyjaśniona? Zdarzyło się Wam, że podczas jakiejś podróży zafascynował Was budynek skrywający tajemnice sprzed lat albo usłyszeliście niesamowitą, wartą dokładniejszego zgłębienia, historię, którą miejscowi przekazują sobie od lat? Czy jest jakieś mało znane miejsce, które możecie polecić w ciemno?

Od wielu już lat mam poczucie misji bycia rodzinnym kaowcem. Lubię być zawsze dobrze przygotowana, jeśli chodzi o plan zwiedzania, wielką przyjemność sprawia mi poznawanie miejsc ogólnie znanych, ale też odkrywanie skarbów kultury, architektury bądź sztuki, skrywanych przez miejscowosci, które nie leżą na głównych turystycznych szlakach. Te niewielkie izby pamięci, małe lokalne muzea, opatrzone lakoniczną tabliczką ruiny bądź nazwiska osób, o których Wikipedia nie jest w stanie nic powiedzieć, zawsze budziły moją ciekawość, prowokując do dalszych, bardziej dokładnych poszukiwań, a przy okazji dając do zrozumienia, jak wiele jest takich miejsc bądź osób, które istnieją jedynie w pamięci lokalnych społeczności, a zasługują na większą uwagę.

Właśnie jako pewnego rodzaju impuls do rozejrzenia się wokół siebie traktuję "Tajemniczą Polskę". Zbiór kilkunastu historii, owoców poszukiwań, miejsc, które w większości znane są raczej lokalnie, ułożony w kolejności historycznej, uwzględniający województwa, w których opisywane obiekty się znajdują, stanowi niezwykłe kompendium wiedzy dla każdego tropiciela przygód. Czytając poszczególne opowieści czułam się jak bohaterka "Pana Samochodzika", ponieważ w wielu wypadkach autor podsuwa różne tropy, rekonstruuje wydarzenia, a nawet, w postaci epilogu, dopisuje ich ciąg dalszy. Fantastycznie byłoby móc przemierzać Polskę, z takim właśnie przewodnikiem, przeszukiwać piwnice budynków, wchodzić na ich strychy czy wreszcie porozmawiać z ludźmi, którzy pielęgnują pamięć o swoich małych ojczyznach.

Ucieszyłam się również, kiedy zobaczyłam rozdział dotyczący Podlasia. Poświęcony prorokowi Ilji, charyzmatycznemu przywódcy religijnemu, bohaterowi stworzonej w 1994 roku, przez Tadeusza Słobodzianka, sztuki. Znajdujący się wtedy w Supraślu teatr Wierszalin, wystawiał "Proroka Ilję" przez wiele sezonów. Nigdy go nie widziałam, chociaż do Supraśla mam kilkanaście kilometrów. Dziś wśród spektakli, co prawda akurat teraz nie granych, jest natomiast "Wierszalin. Reportaż o końcu świata" Piotra Tomaszuka, historia Proroka Ilji w tomaszukowej interpretacji.