Tajemnice Fleat House recenzja

“Jak wiesz, moja teoria mówi, że są cztery motywy zabójstw: miłość, pieniądze, zemsta lub strach”.

Jazz Hunter mimo zakończenia swojej kariery policyjnej ulega namowom byłego szefa i przejmuje dowodzenie nad sprawą, w której umiera jeden z uczniów elitarnej szkoły z internatem. Początkowo wydawałoby się, że sprawa Flest House jest prosta w rozwiązaniu, jednak przez dociekliwość ojca chłopca, wychodzi na jaw wiele skrywanych tajemnic. Dochodzenie komisarz Hunter idzie bardzo żmudnie, bo zaangażowani w sprawę nie do końca chcą współpracować, ale kolejne tropy w końcu prowadzą Jazz do przeszłości, gdzie wszystko się zaczęło…

“Nie bądź dla siebie zbyt surowa, kochanie. Wszyscy mamy tendencję do pamiętania dobrych chwil i zapominania o złych. Taka jest natura ludzka i dzięki Bogu, że tak jest”

Zaczynając lekturę, nie umiałam się wkręcić. Nie dość, że było to moje jedno z pierwszych spotkań z tym gatunkiem, to do tego wątek zmarłego ucznia szkoły wydawał się nudny. Na ratunek przyszedł audiobook dostępny na @czytamzlegimi włączyłam go podczas spaceru w górach i przepadłam. Słuchałam albo czytałam książkę na przemian w każdej wolnej chwili.

Jestem pełna podziwu jak autorka, połączyła historie bohaterów, które na pierwszy oka wydawały się ze sobą niepowiązane. A z początku nudny wątek stał się tym najlepszym. Co chwile z niedowierzania albo zamykałam książkę, albo zatrzymywałam audiobook. To jak wszystko zostało poprowadzone, było genialne. Do końca książki pomimo moich podejrzeń nie potrafiłam przewidzieć rozwiązania, co uważam za największą zaletę tej książki. A pomimo tego, iż nie było szczegółowych opisów zbrodni, napięcie było bardzo dobrze wyczuwalne.

Bohaterzy też mieli wyraziste charaktery. A swoją historią potrafili zaciekawić nie tylko ci pierwszoplanowi.

“Pewnego dnia zrozumiesz, że jedyną rzeczą, która pozwala nam przetrwać, jest miłość, czy to do rodziny, religii czy do sztuki”.

A zakończenie tej pozycji było cudowne. Sprawiło, że siedziałam z niedowierzania i patrzyłam w jeden punkt. Nawet popłynęły łzy, co mnie naprawdę zaskoczyło.