Tajemnica Leili recenzja

Wstrząsająca lektura. To nie jest moja pierwsza książka o doli-niedoli kobiet z krajów muzułmańskich. Ale jest inna. O życiu w Iranie, od 1797 roku - republice islamskiej, gdzie policja religijna i sądy religijne stoją na straży islamskiego prawa i sprawują całkowitą kontrolę nad wszystkimi aspektami życia obywateli. Za złamanie tych praw wymierzana jest bardzo surowa kara, za odejście od nakazów islamu, za homoseksualizm, spożywanie alkoholu, niemuzułmański strój, nieprzestrzeganie segregacji płciowej, m.in w autobusie, restauracji, na plaży, w kinie, u fryzjera, wreszcie za cudzołóstwo, niestety tylko kobiet, gdzie za winną uważa się również ofiarę gwałtu.
Niechciana, pozamałżeńska ciąża, wskutek nieszczęśliwej miłości, gwałtu, nieroztropności, namiętności, wielkiej miłości, czy jako efekt przymusu ekonomicznego lub wyzysku - to prawdziwy, śmiertelny problem i dramat. Za każdą z nich kobiecie (tylko!) grozi kara śmierci przez ukamieniowanie.

Temu wycinkowi irańskiej rzeczywistości autor poświęcił „Tajemnicę Leili”. Nie uląkł się systemu i narażając siebie i rodzinę uratował życie ponad 250 kobiet potajemnie rekonstruując błony dziewicze i usuwając niechciane ciąże, które z pewnością doprowadziłyby do kary śmierci, co do tego nie ma wątpliwości. Jest buntowniczym, empatycznym, praktykującym lekarzem, nie godzącym się z brutalnością świata, w którym żyje oraz pisarzem, a dla mnie również bohaterem. W książce wspomina swoje faktyczne przeżycia i doświadczenia oraz spisuje historię jednej z kobiet, która znajduje u niego pomoc. Dzięki niemu nie zostanie jedną z ofiar „honorowego zabójstwa”. A takich w Iranie odbywa się rocznie ponad 20 000. To jest ponad 5 każdego dnia!

Książka nie pachnie więc kardamonem, kuminem, szafranem, a środkami dezynfekcyjnymi i lekami charakterystycznymi dla lekarskich gabinetów zabiegowych, krwią, potem, bólem i strachem. I pacjentek, i lekarza. Choć historia Leili to historia wielkiej miłości, niestety jednostronnej.

Co mi towarzyszyło podczas czytania książki? Współczucie i sympatia do Leili, podziw dla lekarza, ale przede wszystkim niedowierzanie, oburzenie i poczucie bezsilności. Stara to prawda - jak wiele zależy od miejsca urodzenia. My Europejki na codzień nie pamiętamy o tym, ile mamy szczęścia.