Ostatnia miłość Edith Piaf recenzja

Jeśli ktoś poszukuje biografii Edith Piaf lub ma to być jego pierwsza książka o artystce, to „Ostatnia miłość…” nie jest dobrym wyborem. A jak ktoś już coś o niej wie, to prawdopodobnie przeczyta to sympatyczne wspomnienie z przyjemnością.

Autorka, czyli siostra Theo Lamboukasa - drugiego (i ostatniego) męża Paryskiego Wróbelka, jak nazywano Edith, opisała ostatnie kilkanaście miesięcy życia piosenkarki - młodej mężatki, która już wcale taka młoda nie była, za to sterana życiem i bardzo, bardzo schorowana.
A szanowny małżonek? Kochany, przystojny młodzieniec, dopiero wchodził w życie. I cóż wyszło z tej miłości? Wszystko co najlepsze, samo dobro. On kochał ją, ona jego, wspierali się, opiekowali sobą, obdarzali czułością, on pielęgnował ją w czasie choroby, ona zadbała o jego karierę sceniczną. Aż niewiarygodne jak się kochali...
Podczas wspólnych występów na scenie tłumaczyli publiczności „A quoi ca sert l’amour?" (Jaki jest sens miłości?), a potem na estradzie zostawała sama Edith i deklarowała „Non, je ne regrette rien” (Niczego nie żałuję). No pewnie, że nie żałowała. Dane jej było przed śmiercią prawdziwie pokochać i być kochaną. Czy taka miłość mogła się zdarzyć? Choć widziałam różne przypadki, to ten jest jednym z najdziwniejszych.
Poszperałam w sieci, odnalazłam nagrania z paryskich występów państwa Sarapo (rozczulające!) oraz autorki - Christie, którą Edith również namówiła do śpiewania.

A różnica wieku? Wydaje się, że dla zakochanej pary znaczenia nie miała, raczej dla środowiska.
Zastanawiałam się jak ja bym zareagowała, gdyby syn przyprowadził mi do domu narzeczoną starszą o (bagatela! ) dwadzieścia jeden lat, czyli w moim wieku. Nawet gdyby to była sama Edith Piaf, czy inna gwiazda estrady. Pewnie nie byłabym zachwycona. No chyba, że zaśpiewałaby specjalnie dla mnie „Padam, padam”, „Milorda”, a może „La vie en rose”?

Tymczasem czytałam z przyjemnością i niedowierzaniem. I dowiedziałam się m.im, że żeby żyć, trzeba kogoś kochać. Kiedy my, kobiety, kogoś kochamy, czujemy, że żyjemy.