Tajemna historia Moskwy recenzja

Za sprawą Tajemnej Historii Moskwy Ekaterina Sedia okrzyknięta została talentem na miarę Neila Gaimana. Stworzyła powieść w której obok siebie funkcjonują dwie Moskwy:, kapitalistyczna, nowoczesna i bezduszna, oraz ta która stała się azylem dla istot zapomnianych, przegranych, niepotrafiących znaleźć swojego miejsca. Wyrzuceni poza ramy znanego świata i czasu funkcjonują tam obok siebie Dziadek Mróz, Kościej, boginki i leszy, oraz wielu zagubionych ludzi. W tym właśnie świecie umiejscawia Sedia swoją opowieść, której oś stanowią poszukiwania przez chorą na schizofrenię Galinę, jej siostry Maszy, zamienionej, przez jakąś złą siłę w ptaka. Do dziewczyny dołączają jeszcze dwaj mężczyźni – policjant oraz artysta malarz, chcący rozwiązać zagadkę coraz liczniejszych zaginięć ludzi.
„Tajemna historia Moskwy” to ba, niezrealizowanych marzeniach i poszukiwaniu swojego miejsca w świecie, pełna metafor i baśniowych istot.
Autorka wykorzystała w swojej książce postacie znane z historii, mitologii, baśni i legend. Podróżując po tajemniczym świecie bohaterowie spotykają wiele z nich i wysłuchują opowieści z ich życia jednocześnie słuchając opowieści o losach Rosji, bardzo gorzkich i przygnębiających. Fabuła książki jest mało spójna, właściwie każda z tych historii mogłaby stanowić oddzielne opowiadanie, czy powieść.
Bohaterowie nie są istotni, ważne jest to co chcą przekazać, opowiedzieć o swoim życiu na tle różnych wydarzeń politycznych i społecznych. Te opowieści ukazują życie w Rosji jako przygnębiające, ponure i przegrane a Moskwę jako wampira żerującego i wysysającego ludzie marzenia.
Powieść Sedi nie zrobiła na mnie specjalnego wrażenia, zarówno przemyślenia na temat ludzkiej marnej egzystencji, użalanie się nad sobą i światem, jak również bohaterowie oraz niedopracowana akcja zamiast fascynować - irytują. Uważam tę książkę za zmarnowany potencjał.