Ta druga recenzja

Czytając takie książki, jak „Ta druga” Tomasza Betchera zastanawiam się, jak bardzo smutne byłoby moje życie bez literatury. Czytało mi się ją nad wyraz przyjemnie, a pod koniec nawet łezka zakręciła się w oku. 🥹

♡

Przyjaźni, takiej jak ta Zuzy i Pauli można tylko pozazdrościć. Dziewczyny poznały się jeszcze w szkole i choć pochodziły z zupełnie różnych środowisk połączyła je szczególna więź. Były i wciąż są dla siebie nieocenionym wsparciem, choć był moment, gdy ich drogi na jakieś czas się rozeszły. Jest jeszcze Bartek, który dołączył do dziewczyn nieco później i sporo namieszał w ich życiu…

♡

W życiu każdego z nas w końcu przychodzi czas na podejmowanie trudnych decyzji. Decyzji, które są konieczne, choć czasem łamią serce. Zarówno Zuza, jak i Paula musiały dokonać pewnych wyborów, od których zależała, cała ich przyszłość. Ich i Bartka.

♡

To była bardzo pouczająca historia i myślę, że nie jednemu z was da sporo do myślenia.

Akcja książki rozgrywa się na dwóch płaszczyznach czasowych. Kiedyś – czyli czasy szkolne naszych bohaterów oraz teraz – opisujące obecne wydarzenia wzbudzające najwięcej emocji. Autor doskonale wykreował swoich bohaterów. Zuza, Paula i Bartek to niesamowicie realistyczne postacie. Nie są idealni. Popełniają błędy. Podejmują decyzje, wzbudzające wiele emocji, z którymi nie wszyscy muszą się zgadzać. Są, tacy jak ty czy ja, dlatego tak łatwo się z nimi zżyć.

♡

Najbardziej w tej książce podobało mi się chyba to, że autor nie ocenia żadnego ze swoich bohaterów. Nic nam nie sugeruje. Po prostu opowiada historię trójki przyjaciół, pozostawiając nam przestrzeń na własną analizę i wyciągnięcie wniosków. Po tej lekturze będziesz zastanawiać się, jak ty byś się zachował/a będąc w skórze Zuzy, Pauli czy też Bartka.

Autor pokazuje, że nie zawsze to, co na wierzchu jest takie oczywiste. Uświadamia, że powinniśmy nauczyć się zaglądać głębiej. Patrzeć i słuchać uważniej i nie oceniać po pozorach.

♡

Zakończenie tej historii porusza. Czytając listy nie mogłam powstrzymać łez cisnących się do oczu.

Nie jesteśmy w stanie przewidzieć, jak potoczy się nasze życie…

♡