Na krawędzi prawdy recenzja

Na krawędzi prawdy to drugi tom z serii Związani lojalnością. Dla przypomnienia, pierwsza część cyklu Na tropie sensacji została doceniona w moim prywatnym rankingu i zajęła pierwsze miejsce. Przez to, nie dość, że nie mogłam się doczekać kontynuacji, to poprzeczka była zawieszona wysoko, bardzo wysoko. Choćby ze względu na to, że moim ulubionym gatunkiem jest kryminał.
Głównymi bohaterami tej części są Letticia oraz Matteo. Nie chcę za dużo zdradzać, bo te postaci zostały częściowo zarysowane w poprzednim tomie, więc ten kto czytał, mniej więcej ma rozeznanie co się może dziać. Zwłaszcza na początku, kiedy wydarzenia z pierwszego tomu pokrywają się ze sobą, tylko są pokazane z innej perspektywy.
Ta książka nie jest zła. Napisana jest poprawnie pod względem stylistycznym, językowym i fabularnym. Retrospekcje pozwalają lepiej poznać bohaterów, zrozumieć ich motywację i spojrzeć na nich nieco inaczej.
Letticia i Matteo przypominają mi bardzo inną parę, filmową. Mam tutaj na myśli Letty i Dominica z serii Szybcy i wściekli. Matteo zachowuje się momentami kropka w kropkę jak Toretto, dla którego ważna jest przede wszystkim rodzina i zasady. Obydwaj mają podobny charakter, zwłaszcza wtedy, kiedy chodzi o postawienie na swoim.
Autorka wie jak prowadzić fabułę, aby obyło się bez niepotrzebnych przestojów. Tempo akcji zarówno w pojedynczych wątkach jak i w ogólnym całokształcie jest prowadzone na jednostajnym ale szybkim poziomie, co mnie bardzo cieszy, bo stale miałam wrażenie, że coś się dzieje. Nawet w takich scenach, które z boku mogłyby wyglądać na niepotrzebne. Dialogowo, autorce udało się uchwycić realizm wypowiedzi poszczególnych postaci, ich konsekwencje w myśleniu i wysuwaniu własnych tez. To jest bardzo ważne, bo nie lubię kiedy dana postać zmienia swoje zdania tylko i wyłącznie dlatego, że tak jest łatwiej poprowadzić fabułę, a to co bohater myślał wcześniej wysyłane zostaje do kosza.
Tak jak już wcześniej podkreślałam Na krawędzi prawdy nie jest złą książką, ale trochę już na stracie nie miała łatwo, ze względu na moje wysokie oczekiwania. Stety bądź niestety to duet Chiara i Salvatore wygrał w tym rozdaniu. Przy okazji pierwszej części napisałam, że Salvatore jest najlepszym rozpisanym bohaterem z jakim kiedykolwiek miałam do czynienia w romansie. Nadal podtrzymuje to zdanie. Ode mnie 8/10. Książka została otrzymana z Klubu Recenzenta serwisu @nakanapie.pl