Szturm i Grom recenzja

Można powiedzieć, że "Szturm i Grom" cierpi na typowy "Syndrom Drugiego Tomu" - całość jest rozwleczona, przez większość czasu nie dzieje się praktycznie nic wartego uwagi, a wszystkich bohaterów nagle dopadła taka jesienna depresja, że ma się ochotę walić głową w ścianę. Największa frustracja to bez dwóch zdań wątek miłosny Aliny i Mala. Połowa problemów tego tomu wynika z faktu, że dwójka ta nie potrafi zwyczajnie usiąść i szczerze porozmawiać. To smutne, szczególnie że przez pierwszo-osobową narrację dramat ten w pewien sposób wysuwa się na pierwszy plan powieści. Zagłada świata wisi na włosku, armia, która może to powstrzymać jest w rozsypce, nadciąga ciemność, w kraju powstaje dziwny kult, wszystkie te ciekawe intrygi tak naprawdę zostają sprowadzone do bycia tłem tragicznej miłości między naszymi protagonistami.
Nadzieja pojawiła się wraz z pojawieniem się postaci Nikolai'a.Charyzmatyczny pirat o wielu twarzach i ciętym języku od razu podbił moje serce. I do tej pory jest to mojej druga ulubiona postać. W jakiś dziwny sposób wszystkie wyżej wymienione wady nadal nie były w stanie odciągnąć mnie od tej książki.Dalej przyciąga ciekawie wykreowanym światem, który bez dwóch zdań wyróżnia się na tle innych książek z tego gatunku. Do tego sama końcówka, jak już się do niej dojdzie, jest naprawdę mocna i ciężko powstrzymać chęć sięgnięcia po więcej. Wielkim plusem Pani Bardugo jest jej lekkie pióro, opisy oraz kilku sarkastycznych bohaterów, przez co przewraca się kolejne strony w ekspresowym tempie. Liczę na to, że w zakończeniu trylogii będzie dużo więcej akcji i że zrozumiem w końcu poczynania Darklinga.