Arabska pieśń recenzja

Z początku powieść mnie nużyła, lecz w miarę przewracających się kartek byłam ciekawa wydarzeń rodu Abuzajdów.
Lata 50. Sudan.
Głową rodziny jest Mahmud. Mężczyzna bogaty, wpływowy, mocno stąpający po ziemi. Posiada dwie żony. Pierwszą starszą od siebie Wahibe oraz drugą młodszą Egipcjankę Nabili. Gdy pierwsza żyje zgodnie z tradycjami, druga stara się wprowadzić nowoczesne poglądy.
Nikogo zapewne nie zdziwi konflikt miedzy paniami. Obie starają się wpłynąć na męża, a tym samym wyróżnić siebie oraz własne dzieci.
Niezgodę pogłębia wypadek syna głowy rodziny, Nura. Ojciec widział w nim własne odbicie, pokładał swoje nadzieje, aspiracje, ambicje. Wszystko się komplikuje i zaczyna obracać w niekorzystną stronę.
Autorka w świetny sposób pokazuje życie codzienne muzułmanów. Ich kulturę, tradycję i religię.
Zgrabnie wplecione obrazy otoczenia dodają lekturze uroku.
Bardzo podobało mi się przedstawienie roli kobiety w rodzinie Muhmuda. Hierarchia pokoleniowa porządkująca relacje, prawa i obowiązki. Kobieta ma być uległa oraz służyć mężczyźnie. Noszenie okularów, ukończenie szkoły, czy tak prozaiczna czynność jak czytanie nie przystoi dziewczynie.
Często się zdarza, iż ojcowie przymuszają córki do wcześniej aranżowanego małżeństwa. To smutne. Jednakże takie bywają realia arabskiej kultury.
Książka nie została napisana z perspektywy jednego bohatera lecz z różnych punktów członków rodziny. Sam tytuł został stosownie dobrany do stylu pisarki. Jest niczym pieśń niesiona na falach emocji, wzniosłych idei i wyroków od losu.
" Arabska pieść" to opowieść o miłości, poświęceniu oraz trudnych wyborach. Znajdziemy tu nadzieję na przyszłość, pocieszenie w chwilach słabości oraz zwątpienia. Gdy nadchodzą nas pytania: "Dlaczego?", " Czym sobie na to zasłużyłam?", to ta historia uczy nas jak spojrzeć na wszystko z innej perspektywy. Wykorzystać co las dał jak najlepiej. Życie to sztuka wyboru. Każda podjęta decyzja rzutuje na nasza codzienność.
Morał z tej lektury. Cieszmy się tym co mamy.