Portret owalny recenzja

Otaczają go obrazy, wszystkie są piękne; i chociaż bardzo cierpi, jest nimi głęboko zainteresowany. Jednak nie dostrzegł jednego, światło uniemożliwiło mu spojrzenie na portret młodej kobiety. Przeszukując księgi, natrafia na opis umożliwiający zapoznanie z genezą tegoż dzieła. Obsesja, która odarła człowieka ze wszystkiego, co posiadał.

A zatem powróciłam do klasyki i krótkiej noweli mistrza pióra Edgara Allana Poe’ego. Mówi się, że nie ma to jak klasyka i coś w tym jest, bo po moim czytelniczym, zbyt długim postoju, w końcu zostałam porwana w tę brutalną, realną i smutną historię.

Ileż to razy pchnięci żądzą samorealizacji, ambicji i pychy, byliśmy ślepcami na los ludzi, którzy nas otaczają? Obdarzeni zbyt dużą miłością, cierpliwością i zrozumieniem, często nie dostrzegamy tego, że sami grzęźniemy we własnych marzeniach i planach; które z czasem przerodzą się w naszą obsesję. Smutna historia, napisana ponad wiek temu, doskonale wtapia się w realizm naszych czasów: w pierwszej kolejności MY, później INNI.