Szewcowa recenzja

Śmierć i związane z nią cierpienie to istotne wymiary bytowania człowieka. Pomimo tych przeciwności życie ludzkie nigdy nie traci sensu. Przeżywając utratę tego co najcenniejsze doświadczamy niezmierzonego bólu. Wszystko traci znaczenie. Świat staje się pusty, odarty z przyszłości, marzeń czy celów. Tęsknota rzeźbi bliznę na sercu, ale nigdy nie wolno się poddawać. Życie trwa nadal i zaskakuje. Trzeba się z tą nieprzewidywalnością zmierzyć. Pozostaje ta chwila na wypełnienie, którą trzeba wykorzystać jak najlepiej, bo gdy już myślisz, że nic dobrego cię nie spotka, nie wiesz nawet jak bardzo się mylisz. Szczęście jednak może zakończyć się w nieoczekiwany sposób. Tak wiele w człowieku beznadziejności.

W obliczu wojny poukładane i szczęśliwe życie Żydówki ze Lwowa, pęka niczym mydlana bańka. Traci najbliższych i samotnie walczy o przetrwanie. Zmienia imię i jako Maria wyrusza w poszukiwaniu lepszego życia. W czerwcową noc 1946 roku, na łódzkich Bałutach, odbywa się prywatka. Młody szewc Julian Wiatr poznaje Marię. Kobieta widzi w mężczyźnie zainteresowanie i szansę na stabilizację. Zostają małżeństwem, ale nie mogą mieć tego czego kobieta pragnie najbardziej, dziecka.

Powieść, która wkracza cicho pod skórę i przenika swą wrażliwością. Pozostawia po sobie ślad. Przepełniona goryczą. Inspirowana prawdziwymi wydarzeniami.
Ileż tu emocji. Złych decyzji i bólu istnienia. Podróż w głąb ludzkiego zagubienia i cierpienia.

Historia miłości trudnej, która nie powinna się zdarzyć. Pełnej wad i nieprawidłowości. Historia życia zaskakującego, ale trzeba w nim trwać. Trudne relacje, zdrady, traumy przeszłości i niewłaściwe wybory, dla których nie ma uzasadnienia i odwrotu. Tak zdecydował los.

Wojna jest tylko tłem tych poruszających wydarzeń. Przenikająca mgła rzeczywistości, bardzo realna mżawka, wnika w czytelnika. Przeszywa na wylot i zawiesza we wzruszeniu. Z chaosu powojennych zdarzeń wyłania się obraz rodziny. Roztrzaskana na kawałki jak porcelanowa filiżanka w drobny mak. Przez błędy, pozory prawdy, zagubienie, bezpieczna przystań, zbudowana mozolnie od nowa, staje się mrzonką. Egzystencjalne rany krwawią. Pragnienie macierzyństwa zaślepia codzienność.

Tęsknota za lepszym jutrem, za wszelką cenę, prowadzi do zerwania więzi. Słowa nie potrafią wybrzmieć, by zagłuszyć nieobecność. Okruchy wspomnień dręczą każdego dnia.

Decyzje bohaterów zdają się momentami niezrozumiałe, ale jeśli chcesz się wczuć w drugiego człowieka musisz nauczyć się go słuchać. Słuchać nie po to, żeby odpowiedzieć, ale po to, żeby zrozumieć. Wszyscy mamy to samo niebo nad głową, ale każdy ma inną perspektywę. Trudno założyć cudze buty mając na nogach własne.

Autorka snuje opowieść uwodząc czytelnika, prowadząc w trudne rejony człowieczeństwa. Polecam bardzo!