Szepty pienińskich ścieżek recenzja

Cześć Moliki. Lubicie wyjeżdżać w góry? O jakiej porze roku?

Ja uwielbiam wyruszać latem na szlaki górskie. Podziwiam wówczas piękne widoki, roślinność oraz ptaki, a czasem zwierzęta jeśli uda się napotkać.

Agnieszka nie jest zadowolona ze swojego życia. Ma nudną pracę i wrednego szefa, jej chłopak wyjechał za granicę, a ona sama musiała wrócić do mieszkania rodziców. Czuje, że musi coś zmienić, żeby nie oszaleć. I wtedy na jej drodze stają… Pieniny. Na kurs przewodników po tych pięknych górach namawia ją przyjaciółka. Agnieszka nie jest przekonana, że taki kurs może cokolwiek zmienić w jej sytuacji, a tymczasem to właśnie on wywołuje w jej życiu prawdziwą rewolucję. Pod wpływem piękna pienińskich krajobrazów w Agnieszce budzi się dawno porzucona pasja, a jej dusza otwiera się na nowe doznania, zachwyty i uczucia.

Książkę przeczytam bardzo szybko, ta historia skradła moje serce od pierwszej strony. Agnieszka jest młodą kobietą, która prowadzi nudne życie i pragnie to zmienić. Okazja pojawia się wraz z propozycją kursu na przewodnika, na który namówiła ją przyjaciółka. Razem wyruszają na podbój Pienin. Agnieszka jest pod urokiem pięknych otaczających ją szczytów górskich, przyrody. Czuje, że zaczyna żyć.

Zmiany są potrzebne w życiu, wymagają od nas samozaparcia, wyrzeczeń. Agnieszka stawia wszystko na jedną kartę i wywraca wszystko do góry nogami. W jednym momencie znajduje pracę, wynajmuje pokój i wyprowadza się od rodziców do pięknych Pienin. I co jest jednym z ważniejszych punktów tych zmian to powrót do swojej porzuconej przed laty pasji. Podziwiam Agnieszkę nie wiem czy potrafiłabym rzucić wszystko i zacząć od nowa, jest silną, mądrą młodą kobietą, która mocno stąpa po ziemi. Wzbudza sympatię ludzi co powoduje, że szybko zawiera nowe znajomosci i zaczyna otaczać ją grono przyjaciół.

To książka o poszukiwaniu własnej życiowej drogi, trudnych wyborach, porzuconej pasji, walce o marzenia, poszukiwaniu szczęścia, rodzącej się powoli miłości.

„Szepty pienińskich ścieżek” Joanny Tekieli jest to piękna klimatyczna opowieść, która zabrała mnie w Pieniny. Razem z główną bohaterką szłam pięknymi szlakami, widziałam Trzy korony, promenadę Grajcarka i wiele innych krajobrazów tak namacalnych jak bym tam była. Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością pisarki i na pewno nie ostatnie. Książkę polecam z całego serca.