Wilcza pieśń recenzja

„Czasem ludzie są smutni. A ja nie wiem, jak ten smutek odgonić. Tylko tego zawsze pragnąłem. Sprawić, by zniknął”.

„Wilcza pieśń” to historia, w której zakochałam się już od pierwszych stron. Nie wiem jak autor to robi, ale udaje mu się poruszyć we mnie najczulsze struny i sprawić, że podczas czytania jego książek moje serce wypełnia ciepło, a wszystkie problemy odchodzą na bok. Jest to historia o miłości, rodzinie i przyjaźni. Momentami bolesna i skomplikowana, ale z całą pewnością piękna.

TJ Klune ma swój specyficzny styl do którego niektórzy muszą przywyknąć, a mnie on kupił już przy okazji czytania „Domu nad błękitnym morzem”. Od Autora bije swego rodzaju prostota jeżeli chodzi o słowa, ale każda z książek ma swoją duszę, a pomiędzy wierszami można w nich odnaleźć wiele niesamowitych przekazów. I właśnie to co kryje się między wierszami jest w „Wilczej pieśni” najpiękniejsze.

Podoba mi się, że to nie tempo akcji, czy niesamowite zwroty są tutaj najważniejsze. Najważniejszą rolę odgrywają tutaj relacje pomiędzy bohaterami. Dawno nie spotkałam się z tak głębokimi więzami, które byłyby tak realistycznie przedstawione. Uczucie tęsknoty, niesamowite relacje miłosne, niezrozumienie, ból stanowią o sile tej opowieści. Wszystkie uczucia są namacalne i sprawiają, że książka staje się niezwykle uczuciowa, ale i ważna dla serca czytelnika.

Zaskoczeniem były dla mnie natomiast sceny łóżkowe do których mam bardzo mieszane uczucia. Z jednej strony nie są one dla mnie czymś niezwykłym, jednakże uważam, że w przypadku tej książki odbiegały one od jej ogólnego klimatu. Język był zbyt wulgarny i nie pasował mi on do reszty. Być może jest to kwestia tłumaczenia, ale ewidentnie nie było mi z tymi scenami po drodze.

„Wilcza pieśń” to powieść, która na długo pozostanie w moim sercu. Cudownie napisana, pełna emocji, szczypty magii i ukrytych przekazów. Bez wątpienia jest to jeden z najlepszych tytułów jaki czytałam w ostatni czasie, a z całą pewnością najlepszy w kategorii fantastyki ♡