Szczygieł recenzja

Od pewnego czasu opasłe tomiszcza wywołują we mnie irracjonalny lęk. Przypuszczam że to pokłosie lektury "Małego życia" które wywołało we mnie niezaleczoną do tej pory traumę - powiedzieć że było to jedno z największych moich czytelniczych rozczarowań to nic nie powiedzieć.Te kilkaset stron będę zawsze wspominać jako niewysłowioną mękę.
Gdy więc zerknęłam na gabaryty "Szczygła" Donny Tartt dopadły mnie wątpliwości czy dam radę tej powieści. Przypominająca rozmiarami małego pustaka i licząca ponad 800 stronic lektura była dla mnie nie lada wyzwaniem.
I choć uważam że "odchudzenie" jej nawet o połowę nie spowodowałoby wielkich szkód dla samej akcji i przesłania które autorka dla mniej lotnych czytelników wyłuszcza na sam koniec (czy tylko mnie takie zabiegi irytują?) "Szczygła" uważam za książkę ciekawą i wartą poświęcenia tygodnia czasu na jej przeczytanie.

To opowieść o dorastaniu, mierzeniu się z przeciwnościami losu i szukaniu oparcia w świecie pozbawionym głębszych uczuć. Miłość, przyjaźń, lojalność to wartości deficytowe które, jeśli się pojawią w naszym życiu, są w stanie nadać mu głębszy sens.
Główny bohater "Szczygła" w zamachu traci matkę - jedyną osobę która była mu bliska i którą szczerze kochał. Wybuch bomby w galerii sztuki jest dla niego końcem życia jakie znał i początkiem pełnej emocji, wzlotów i upadków wędrówki ku dorosłości. W tej wędrówce towarzyszy mu obraz tytułowego szczygła autorstwa Carela Fabritiusa który pod wpływem impulsu zabiera ze zgliszcz zaraz po eksplozji. Dzieło to staje się dla niego swoistym amuletem który przez lata daje mu siłę do mierzenia się z codziennością.
W tej nowej rzeczywistości jasnym punktem jest dla Theo Deckera przyjaźń z chłopakiem którego własne demony sporowadzają na skraj przepaści. Boris jest alkoholikiem i narkomanem a przy okazji najlepszym przyjacielem jakiegokolwiek Theo miał. Ich losy krzyżują się a więź która rodzi się między nimi okaże się silna i nierozerwalna przez lata.
To także opowieść o sztuce - jej ulotności, pięknie które mimo że tak nietrwałe jest w stanie oddziaływać na kolejne pokolenia ludzi obcujących z obrazami, rzeźbami czy antycznymi meblami.

"Szczygieł" to opowieść skłaniająca do przemyśleń, przyjrzeniu się własnej egzystencji a to nie zdarza się często we współczesnej literaturze. I mimo iż miejscami jest strasznie przegadana a na koniec autorka funduję nam pogadankę z morałem (brr!) polecam tę książkę Waszej uwadze.