Szczygieł recenzja

" Jeśli obraz naprawdę przeniknie do twego serca [..] nie mówisz sobie wtedy: "och, podoba mi się ten obraz, bo jest taki uniwersalny". "Podoba mi się, bo przemawia do całej ludzkości". Nie z tego powodu ktoś zakochuje się w dziele sztuki. To raczej potajemny szept z korytarza. "Pst, ty. Hej, mały. Tak ty". Indywidualny wstrząs w sercu.[...] "Jestem twój, twój. Zostałem namalowany dla ciebie."



 "Szczygieł" autorstwa Donny Tartt to wyjątkowa książka opisująca życie Theo Deckera. Towarzyszymy mu od wybuchu w muzeum, widzimy więc jak radzi sobie z traumą, problemami, jak dorasta, zakochuje się oraz jak popełnia błędy.
 Nazwałam tę książkę "magnetyzującą" głównie ze względu na cudowny styl autorki i sposób w jaki przekazuje emocje. Nie lubię czytać długich opisów, jednak tutaj było inaczej. Nie przepadam za książkami, w których akcja płynnie bardzo wolno - w tym utworze wolałam sceny gdzie nie było wartkiej akcji niż te, w których była. 
 "Szczygieł" to powieść melancholijna, opowiada o zawiłościach losu, stracie bliskiej osoby, różnicach między dobrem a złem (czy one naprawdę istnieją?), odnalezieniu samego siebie oraz o sztuce. Uwielbiam to, w jaki sposób bohaterowie mówią o obrazach, zwracają uwagę na wiele szczegółów, rozmyślają nad życiem autora i zastanawiają się co dla nich znaczy dane dzieło.
 Książka jest też poruszająca, zwłaszcza na początku. Theo spotyka wielkie nieszczęście. Katastrofa, wobec której jest bezsilny. Chłopczyk boi się, nie wie co się z nim będzie dalej działo, zastanawia się co mógł zrobić lub czego nie powiem żeby tamten dzień przebiegł inaczej... ale czasu nie można cofnąć.
 Postacie w utworze są bardzo dobrze wykreowane. Sposób w jaki Donna poprzez głównego bohatera opisuje ludzi jest czymś niesamowitym. Zwraca dużą uwagę na szczegóły, analizuje wszystko co da się zauważyć i zastanawia się skąd dana osoba pochodzi, czym się zajmuje, wyobraża sobie sytuacje z nią  związane. Tego nie da się opisać, trzeba to przeczytać ❤️