Sprzedawca recenzja

Za mną pierwszy dzień zdalnych zajęć, po powrocie na uczelnie i ledwo patrzę na oczy ze zmęczenia, a dzisiejsza książka nie pomaga. Jednak zanim sobie pomarudzę to zacznijmy od tego, o jakiej powieści będzie dzisiaj mowa? Otóż o „Sprzedawcy” Krzysztofa Domaradzkiego.

Kacper Berger jest biznesmenem i człowiekiem sukcesu. Jednak za fasadą kryje się wyrachowany psychopata, ćpun i miłośnik przygodnego seksu. Ma on swój straszny sekret, którym jest pociąg do maltretowania kobiet. Jego chore hobby zaczyna być zagrożone, gdy na horyzoncie pojawia się komisarz Maria Falk.

Czy morderca zostanie złapany? Czy odpowie za swoje zbrodnie?

Teraz nadchodzi moment, w którym zaczynam narzekać. Po przeczytaniu opisu i kilku recenzji „Sprzedawca” wydał mi się książką niemalże skrojoną pode mnie, a temat mnie zafascynował, bo w końcu niewiele jest tytułów napisanych z perspektywy mordercy. Dlatego miałam do tej książki wysokie oczekiwania, którym niestety nie sprostała.

Nie zrozumcie mnie źle, wiele osób bardzo polubiło się z tą pozycją, ale ja potwornie się przy niej wynudziłam. Możliwe, że powodem jest, to że spodziewałam się więcej krwiożerczości i więcej „morderczości”. Przez większą część tej 600 stronnicowej historii nasz bohater zajęty jest czymś zupełnie innym i rozumiem, że wszystko dzieje się w świecie biznesu i ma on swoje miejsce, ale dla mnie było go zdecydowanie zbyt dużo. Tak samo irytowały mnie wewnętrzne rozważania Bergera. Możliwe, że to kwestia mojej gorszej formy, ale były dla mnie bardzo nużące.

Faktem jest, że ta książka nie jest dla mnie całkowicie zła. Tak jak wspomniałam, sam pomysł na opowieść jest moim zdaniem świetny i ma spory potencjał, ciekawe jest to, że wszystko dzieje się w tzw. „wyższych sferach”. Jednak wykonanie mnie zawiodło, w mojej ocenie jest to powieźć okropnie nudna.

Nie oznacza to, że od razu skreślam cały dorobek autora, bo słyszałam, że „Trylogia Łódzka” jest świetna. Planuje w przyszłości sięgnąć po jej pierwszy tom i wtedy zdecyduje, czy tylko „Sprzedawca” nie jest moją ulubioną książką, czy zwyczajnie styl Pana Domaradzkiego nie nadaje się dla mnie.