Świst umarłych recenzja

Pewnego deszczowego poranka spokój rodziny O’Reganów został bezpowrotnie zachwiany. Trzech mężczyzn w kominiarkach dokonało porwania Kierana – sierżanta Policji i brutalnie go zamordowało. Ciało zostawili – o ironio – na cmentarzu, wcześniej pozbawiając go głowy, a w krtani umiejscowili flet. Zbrodnia ta była sygnałem, że donosicielstwo, zwłaszcza na kolegów po fachu, nie popłaca. Wkrótce sypią się kolejne głowy, a bestialscy mordercy są zawsze o krok przed organami ścigania. Czy policjantom z Garda Sochiana uda się ochronić pozostałych sygnalistów przed niemal pewną śmiercią?

„Świst umarłych” nie była moją pierwszą stycznością z piórem autora, za to pierwszy raz wzięłam do ręki pozycję z cyklu z Katie Maguire i czuję się całkiem usatysfakcjonowana. Akcja książki zaczyna się z naprawdę grubej rury – porwanie, piła mechaniczna, krew, odcięta głowa. Brzmi ciekawie i takie też jest, ale nie na długo. Wątek kryminalny przeplata się ze skomplikowanym życiem osobistym głównej bohaterki. Nie miałam styczności z poprzednimi 7 częściami cyklu, jednak nie okazało się to wielkim problemem, ponieważ autor wtrącił wiele podpowiedzi, które pomogły się zasymilować w tej powieści. Zdecydowanie najmocniejszą stroną tej książki są sceny mordów, pozostałe są dosyć przeciętne, a czasem nawet nudne. Autor rozpieścił czytelnika brutalnością, więc kiedy jej brakowało fabuła nieco się ciągnęła. Odnosząc się do nieco mniejszych wad – czasami miałam wrażenie, że czytam erotyk. Sceny seksualne były bardzo drobiazgowe, ale na szczęście było ich zaledwie kilka. Mały problem sprawiły mi także bardzo nietypowe nazwiska bohaterów, których nawet nie starałam się wymówić, a co dopiero zapamiętać.

Graham Masterton ani trochę nie oszczędza swoich bohaterów. „Świst umarłych” to książka, w której trup ściele się gęsto, akcja pędzi z niesamowitą prędkością, ale nie brakuje tu także przystanków – czasem zbyt długich. Po poprzednie części cyklu z nieustępliwą Katie Maguire z pewnością sięgnę w momencie, kiedy zapragnę niewymagającej lektury i w takim też charakterze polecam „świst umarłych”.