Projekt Koniczyna recenzja

Trudno mi wyobrazić sobie sytuację, w której nie pamiętałabym swojej przeszłości i musiałabym na nowo odtwarzać swoje życie. W takich okolicznościach znalazła się bohaterka książki pt.: „Projekt Koniczyna“.

Jej autorką jest Milena Pastuszak - kobieta o szerokich zainteresowaniach, od tańca na psiej psychologii kończąc. Szukała dla siebie miejsca w sztuce od czasów niepamiętnych, lecz dopiero niedawno uświadomiła sobie, że największą radość daje jej pisanie. Z wykształcenia technik Ochrony Środowiska, nie potrafiąca odnaleźć się w systemie ustalonym przez świat, toteż niestudiująca. Miło mi było poznać twórczość tej autorki, tym bardziej, że pochodzi z mojego rodzinnego miasta, Włocławka.

Sięgając po jej debiutancką książkę trudno mi było określić, czego mogę się po niej spodziewać. Okładka przyciągnęła moją uwagę, gdy ukazała się w marcowych zapowiedziach wydawnictwa Psychoskok. W centralnym punkcie wyeksponowana została postać pięknej, rudowłosej dziewczyny w otoczeniu zielonej koniczyny. Gdy otrzymałam wersję papierową książki, mój zachwyt nad kolorystyką oprawy jeszcze się umocnił. Patrząc na nią można by przypuszczać, że poznamy romantyczną opowieść o miłości. Jednak stworzona przez panią Milenę Matuszak historia nie napawa optymizmem i zabiera nas do świata, w którym nikt nie chciałby się znaleźć.

Rudowłosa piękność na okładce to bohaterka książki, dwudziestoletnia Alexandra Moroz, która pewnego dnia budzi się w szpitalu, w którym znalazła się w wyniku wypadku. Na szczęście wyszła z niego z niewielkimi obrażeniami fizycznymi. Niestety, bardziej ucierpiała jej strona psychiczna, gdyż okazuje się, że niczego nie pamięta. Jej jedynym sprzymierzeńcem jest pamiętnik, w którym wcześniej zapisywała swoje myśli i zdarzenia. Czytając jego treść, zaczynają pojawiać się liczne pytania o to, kim ona naprawdę jest. Wszystko wokół wydaje się coraz bardziej dziwne i tajemnicze... Niepokój wywołuje wciąż powracające przeczucie, że musi komuś pomóc a ona nie jest bezpieczna...

W wywiadzie na autorzy365 autorka ujawniła, że inspiracją do stworzenia fabuły, był jej osobisty dziennik, w którym zapisywała swoje przemyślenia i pojawiające się w jej życiu sytuacje. Pisała ją z myślą o młodzieży ale uważam, że powieść z powodzeniem zadowoli czytelnika w każdym wieku. Gatunkowo została zaliczona do kategorii science-fiction i fantasy ale według mnie, trudno ją zaliczyć do jednej tylko kategorii, gdyż odnajdziemy w niej elementy psychologiczne, kryminalne, paranormalne i miłosne. Alex musi stawić czoła wielu przeciwnościom, docierając do prawdy o sobie, dokonując wyborów w świecie, w którym liczy się pieniądz, polityczne interesy i nie ma miejsca na współczucie.

Fabuła skonstruowana została wokół postaci Alex i Chrisa, którego rola od początku stanowi zagadkę, zarówno dla czytelnika jak i dla dziewczyny. Dzięki pierwszoosobowej narracji prowadzonej z ich punktu widzenia, mamy możliwość poznać wersję danego wydarzenia z dwóch perspektyw i zrozumieć postępowanie głównych bohaterów w określonej sytuacji. Dodatkowym walorem jest zastosowanie czasu teraźniejszego, co sprawia wrażenie relacji z dziejących się wydarzeń i bezpośredniego uczestniczenia czytelnika w biegu wydarzeń.

To świetnie napisana historia, którą czyta się szybko i z zainteresowaniem. Pani Milena Pastuszak stworzyła intrygującą opowieść, w której sytuacja wciąż się zmienia, zaskakuje swoimi zwrotami akcji, pojawiającymi się tajemnicami i postaciami. Wykazała się przy tym bogatą wyobraźnią w tworzeniu zarówno tej historii jak i w wykreowaniu różnych postaci o nietuzinkowych osobowościach. Umiejętnie prowadzi czytelnika przez meandry ludzkiego umysłu, oddając bardzo sugestywnie uczucia targające bohaterami, których stawia przed trudnymi decyzjami i problemami.

Książka liczy sobie 450 stron, ale ani na chwilę nie jest nużąca. Od pierwszej do ostatniej strony trzymani jesteśmy w napięciu i niepewności. To pełna różnorodnych odcieni emocji opowieść o poświęceniu, lojalności, przyjaźni ale też brutalnym świecie nauki i polityki. Moją szczególną uwagę przykuwał wątek paranormalny, który stanowi istotny element tej historii i dodaje całości dodatkowy walor. Poszczególne epizody toczą się coraz szybciej zmierzając ku zakończeniu, które nie było mojej myśli i nie wszystko potoczyło się tak jak myślałam. Niektóre wątki pozostały otwarte, więc ucieszyłam się, gdy przeczytałam w wywiadzie, że autorka myśli o napisaniu drugiej części „Projektu Koniczyna.“ Mam nadzieję, że będzie ona równie tak dobra jak część pierwsza.

Książkę przeczytałam dzięki wydawnictwu Psychoskok

Recenzja pochodzi z mojego bloga: www.ezo-ksiazki.blogspot.com