Mistrz i Małgorzata recenzja

Nie potrafię do końca zrozumieć powszechnego zachwytu nad powieścią Mistrz i Małgorzata Michaiła Bułhakowa. Choć książka ma swoich oddanych wielbicieli, dla mnie jej odbiór był raczej rozczarowujący. Początkowo, historia zdaje się wciągać, zwłaszcza wątki dotyczące Poncjusza Piłata i Joszuy Ha-Nocri, które są bez wątpienia najbardziej interesującą i wartościową częścią tej książki. Niestety, to tylko pierwsze fragmenty powieści, które stopniowo ustępują miejsca coraz dziwniejszym i, niestety, mniej ciekawym wydarzeniom. Bułhakow niewątpliwie był mistrzem słowa, co widać w precyzji i stylu narracji. Potrafił oddać zarówno złożoność postaci, jak i atmosferę sowieckiej Moskwy. Jego sposób opisywania postaci, szczególnie w przypadku Poncjusza Piłata, jest wyjątkowy. To wątek, który na długo pozostaje w pamięci – pełen moralnych dylematów i niezwykle realistyczny. Gdyby cała powieść obracała się wokół tego konfliktu, Mistrz i Małgorzata mogłaby być jedną z najważniejszych książek XX wieku. Jednak niestety – po dynamicznym początku – cała fabuła zbacza na dziwne, groteskowe ścieżki, które w moim odczuciu nie mają zbyt wiele do zaoferowania. Latanie na miotłach, diabelskie pokazy, surrealistyczne sceny z kotem Behemotem – to wszystko może wydać się interesujące dla fanów surrealizmu, ale mnie osobiście nużyło. Zamiast pogłębiać fabułę, takie elementy wprowadzają chaos i odbierają powieści jej potencjał. Można by powiedzieć, że Mistrz i Małgorzata balansuje na granicy geniuszu i absurdu, ale niestety w wielu momentach zbyt często osuwa się w ten drugi obszar. Ostatecznie trudno mi uznać Mistrza i Małgorzatę za dzieło wybitne. Owszem, są w niej fragmenty godne podziwu, ale całość pozostawia wiele do życzenia. Gdyby Bułhakow ograniczył się do przedstawienia jedynie historii Jeszuy i Piłata, być może mielibyśmy do czynienia z bardziej spójną, a zarazem znacznie ciekawszą opowieścią. Niestety, mnogość niejasnych i niespójnych wątków sprawia, że książka nuży, a zamiast wywoływać podziw, prowadzi do frustracji. Choć doceniam kunszt pisarski Bułhakowa, jego pomysłowość w tej powieści zdaje się przerastać jego zdolność do wciągania czytelnika.